Dag iedereen,
Sinds zaterdagmiddag bevind ik mij weer op Belgische bodem. Blij om iedereen terug te zien, maar toch hoop ik stiekem dat ik nog eens terug kan gaan, ik wil niet dat er sprake is van een definitief afscheid. Ik ben toch voor een deel mijn hart verloren in Afrika. Ik zou heel graag alle lieve mensen die ik daar ontmoet heb nog eens terug zien...
Ik wil iedereen bedanken die een berichtje op mijn blog heeft geplaatst! Het was leuk om af en toe eens iets te horen van jullie. Sommige reacties heb ik pas laat ontdekt omdat ik niet terug kon keren naar oudere berichten aangezien alles dan vastliep vanwege de 'snelle' internet verbinding. Bedankt aan het zesde leerjaar en meester Ivan die ook af en toe een berichtje postten! Leuk!
Maandag begin ik vol goede moed aan mijn eindstage. Binnen twee weken vertrek ik op bosklassen naar Durbuy, dus dat belooft ook een leuke ervaring te worden!
Veel liefs!
Annelies
dinsdag 21 april 2009
maandag 30 maart 2009
Bonjour,
Het is alweer een tijdje geleden dat ik iets van mij liet horen. Eerst en vooral wil ik iedereen bedanken die een berichtje gepost heeft op mijn blog. Het is altijd leuk om eens te wat te horen van het thuisfront.
Ik heb de indruk dat de beestjes hier erg op mijn kamer gesteld zijn. Ik krijg hier haast iedere nacht bezoek van een dikke pad die zich in de plasticzakken nestelt die op de grond liggen. Ik zoek dan schoolgerei in die zakken en ik schrik mij een ongeluk als er plots een dikke wrattige pad uitspringt. Ik heb een bepaalde nacht alle plasticzakken buiten gegooid omdat ik het beu was dat de pad mij wakker maakte met het geritsel. Het is nog steeds een raadsel hoe hij telkens weer binnengeraakt. Toen hij geen plasticzakken vond, heeft hij zich maar tevreden gesteld met mijn boekentas, waar ik hem op den tast op zoek naar mijn portefeuille, ontdekt heb,… voelt toch maar vies aan. Deze morgen had hij zich in een van de manden die ik hier gekocht heb genesteld. Voor de rest heb ik al bezoek gehad van gekko’s, een reuzenduizendpoot en een reuzensprinkhaan. Die sprinkhaan vinden ze hier een lekkernij en ze hebben die met veel plezier geroosterd en opgegeten.
Ondertussen is het muzoproject ook achter de rug. Ik heb er echt van genoten. De Afrikaanse kinderen zijn ongelooflijk muzikaal. Na een kwartier zingen kan je al in canon of in verschillende stemmen zingen. Ook de dramalessen waar ik eerste een beetje voor gevreesd had, zijn geslaagd. Aangezien de interactie hier in het begin niet zo vlot ging, dacht ik dat een dramales ook wat stroef zou verlopen, maar de kinderen deden het heel goed! Het was een plezier om hen bezig te zien. Ik kijk er al naar uit om jullie alle beelden die ik hier gefilmd heb te tonen, helaas laat de internetverbinding niet toe dat ik ze upload.
Het project met kinderen met een handicap was het project waar ik het meest van genoten heb. Het was zalig om te zien hoe de kinderen ervan genoten om spelletjes te spelen. Dankzij de hulp van de leerkrachten die voor ons wilden vertalen, was het mogelijk om deze activiteiten te organiseren. (en met een beetje moeite kan je jezelf ook verstaanbaar maken) We hebben wat alledaagse spelletjes gespeeld, een ganzenbord in elkaar gestoken en voorgelezen. De leerkrachten waren erg positief en zeggen dat ze dit verder zullen zetten. Ik ben in ieder geval heel tevreden. We hebben dit project uitgewerkt voor de kinderen met een auditieve handicap die in de parochie verblijven en enkel in de vakantie naar huis gingen. Ondertussen is het voor hen vakantie en mochten ze naar hun familie. Ze waren in de hoogste hemel dat ze naar huis mochten. Het was leuk om te zien, maar ik vind het ook een beetje jammer dat ik al afscheid van hen moest nemen.
Ondertussen hebben we ook al afscheid genomen van de leerkrachten. Vorige week was de laatste lesweek. Donderdag (26/03/09) hebben we een workshop georganiseerd voor de leerkrachten. Het was een soort boekenbad met enkele suggesties om met boeken in de klas te werken. De leerkrachten waren erg enthousiast en we hebben er vier gevonden die bereid zijn om het voorleesproject in de bib verder te zetten. Vrijdag (27/03/09) hebben we pannenkoeken gebakken voor de lesgevers om hen te bedanken voor de manier waarop ze ons ontvangen hebben, de manier waarop ze openstonden voor onze ideeën, hun motivatie en hun lieve bezorgdheid. We hebben een handtas uit slangenleer gekregen en een kaartje. Maar vooral hun woorden zal ik niet vergeten! Ik vind het echt jammer dat de tijd van afscheid nemen al is aangebroken. Ik zit hier wel nog 3 weken, maar aangezien het vakantie is, moest ik nu al afscheid nemen van de kinderen en de leerkrachten. Volgende week reizen we al terug richting Yaoundé. Eerst met de bus tot in Ngaounderé (zo’n 7 uur reizen) en vervolgens een hele nacht reizen met de trein tot in Yaoundé.
Dit weekend hebben we het natuurpark van Waza bezocht. We hebben giraffen, apen, een everzwijn (pumba), struisvogels, pelikanen, reigers, roofvogels, antilopen en een hyena gezien. Ik heb wel een beetje een dubbel gevoel bij dit bezoek. Ik voel me er niet zo goed bij als ik hier dergelijke toeristische uitstappen maak. Ik schaam me dan een beetje dat ik mijn geld daaraan uitgegeven heb en niet aan iets zinvollers besteed heb. Vooral als je ziet hoe arm de bevolking van Waza is.
Ik zal nog met volle teugen genieten van mijn verblijf hier, maar ik kijk er toch ook al een beetje naar uit om iedereen terug te zien.
Tot binnenkort!
Liefs, Annelies
Ik heb de indruk dat de beestjes hier erg op mijn kamer gesteld zijn. Ik krijg hier haast iedere nacht bezoek van een dikke pad die zich in de plasticzakken nestelt die op de grond liggen. Ik zoek dan schoolgerei in die zakken en ik schrik mij een ongeluk als er plots een dikke wrattige pad uitspringt. Ik heb een bepaalde nacht alle plasticzakken buiten gegooid omdat ik het beu was dat de pad mij wakker maakte met het geritsel. Het is nog steeds een raadsel hoe hij telkens weer binnengeraakt. Toen hij geen plasticzakken vond, heeft hij zich maar tevreden gesteld met mijn boekentas, waar ik hem op den tast op zoek naar mijn portefeuille, ontdekt heb,… voelt toch maar vies aan. Deze morgen had hij zich in een van de manden die ik hier gekocht heb genesteld. Voor de rest heb ik al bezoek gehad van gekko’s, een reuzenduizendpoot en een reuzensprinkhaan. Die sprinkhaan vinden ze hier een lekkernij en ze hebben die met veel plezier geroosterd en opgegeten.
Ondertussen is het muzoproject ook achter de rug. Ik heb er echt van genoten. De Afrikaanse kinderen zijn ongelooflijk muzikaal. Na een kwartier zingen kan je al in canon of in verschillende stemmen zingen. Ook de dramalessen waar ik eerste een beetje voor gevreesd had, zijn geslaagd. Aangezien de interactie hier in het begin niet zo vlot ging, dacht ik dat een dramales ook wat stroef zou verlopen, maar de kinderen deden het heel goed! Het was een plezier om hen bezig te zien. Ik kijk er al naar uit om jullie alle beelden die ik hier gefilmd heb te tonen, helaas laat de internetverbinding niet toe dat ik ze upload.
Het project met kinderen met een handicap was het project waar ik het meest van genoten heb. Het was zalig om te zien hoe de kinderen ervan genoten om spelletjes te spelen. Dankzij de hulp van de leerkrachten die voor ons wilden vertalen, was het mogelijk om deze activiteiten te organiseren. (en met een beetje moeite kan je jezelf ook verstaanbaar maken) We hebben wat alledaagse spelletjes gespeeld, een ganzenbord in elkaar gestoken en voorgelezen. De leerkrachten waren erg positief en zeggen dat ze dit verder zullen zetten. Ik ben in ieder geval heel tevreden. We hebben dit project uitgewerkt voor de kinderen met een auditieve handicap die in de parochie verblijven en enkel in de vakantie naar huis gingen. Ondertussen is het voor hen vakantie en mochten ze naar hun familie. Ze waren in de hoogste hemel dat ze naar huis mochten. Het was leuk om te zien, maar ik vind het ook een beetje jammer dat ik al afscheid van hen moest nemen.
Ondertussen hebben we ook al afscheid genomen van de leerkrachten. Vorige week was de laatste lesweek. Donderdag (26/03/09) hebben we een workshop georganiseerd voor de leerkrachten. Het was een soort boekenbad met enkele suggesties om met boeken in de klas te werken. De leerkrachten waren erg enthousiast en we hebben er vier gevonden die bereid zijn om het voorleesproject in de bib verder te zetten. Vrijdag (27/03/09) hebben we pannenkoeken gebakken voor de lesgevers om hen te bedanken voor de manier waarop ze ons ontvangen hebben, de manier waarop ze openstonden voor onze ideeën, hun motivatie en hun lieve bezorgdheid. We hebben een handtas uit slangenleer gekregen en een kaartje. Maar vooral hun woorden zal ik niet vergeten! Ik vind het echt jammer dat de tijd van afscheid nemen al is aangebroken. Ik zit hier wel nog 3 weken, maar aangezien het vakantie is, moest ik nu al afscheid nemen van de kinderen en de leerkrachten. Volgende week reizen we al terug richting Yaoundé. Eerst met de bus tot in Ngaounderé (zo’n 7 uur reizen) en vervolgens een hele nacht reizen met de trein tot in Yaoundé.
Dit weekend hebben we het natuurpark van Waza bezocht. We hebben giraffen, apen, een everzwijn (pumba), struisvogels, pelikanen, reigers, roofvogels, antilopen en een hyena gezien. Ik heb wel een beetje een dubbel gevoel bij dit bezoek. Ik voel me er niet zo goed bij als ik hier dergelijke toeristische uitstappen maak. Ik schaam me dan een beetje dat ik mijn geld daaraan uitgegeven heb en niet aan iets zinvollers besteed heb. Vooral als je ziet hoe arm de bevolking van Waza is.
Ik zal nog met volle teugen genieten van mijn verblijf hier, maar ik kijk er toch ook al een beetje naar uit om iedereen terug te zien.
Tot binnenkort!
Liefs, Annelies
woensdag 18 maart 2009
Dag iedereen
Ik kan echt niet geloven dat ik al over de helft ben van mijn verblijf hier. De tijd gaat hier echt snel! Nog twee weken lesgeven, en daarna is het hier vakantie. Ik zal dus binnen twee weken al afscheid moeten nemen van de kinderen. Dat zal met pijn in het hart gebeuren, want de kinderen beginnen mijn manier van werken echt gewoon te worden. De interactie verloopt niet meer zo stroef als in het begin. Mijn laatste weken hier zitten propvol, waardoor ik niet veel tijd meer vind om iets te schrijven op mijn blog! Gelukkig heb ik toch nog even een gaatje gevonden.
Vorige zondag (08/03/09) was het dag van de vrouw. Ik heb deze keer niet gedefileerd omdat het echt ondraaglijk is in de felle zon. In de schaduw is het goed te doen, want ik ben blijkbaar al gewoon aan de hete temperaturen. Momenteel is het 35 graden in mijn kamer en ik verdraag dit goed. Op de dag van de vrouw maken de mannen het eten en feesten de vrouwen, de mannen mogen enkel meevieren als ze de toestemming gekregen hebben van hun vrouw. Ik ben dan ook samen met mijn gastmoeder een stapje in Mokolo - city gaan zetten. Het was een heel aangename avond!
Vorige week heb ik een hele week les gegeven bij doofstomme kinderen. Het was echt een heel aangename ervaring. De kinderen waren heel enthousiast en heel lief. Ik heb alles letterlijk met handen en voeten uitgelegd en ze begrepen mij. In een klasje met 10 kinderen is het wel gemakkelijker om vooruitgang te boeken dan in een klas met 90 kinderen. Ik heb geprobeerd om MAB materiaal in te voeren. 10 kleine steentjes worden vervangen door een stokje. Toen de kinderen doorhadden hoe het in elkaar zat, ging het heel vlot. De leerkracht, die echt heel gemotiveerd is en heel lief voor de kinderen, was in de wolken met die nieuwe werkwijze en hij wil voortaan zo verder werken.
In CM2 en CM1 hebben we hoekenwerken uitgeprobeerd. (zie foto) In het begin was het een beetje moeilijk want de kinderen zijn niet gewoon om dergelijke spelletjes te spelen, maar nadat we enkele keren in kleine groepjes de uitleg herhaald hadden, ging het heel goed. De kinderen waren enthousiast en tevreden. Dus was ik dat ook! Ook de leerkrachten waren heel tevreden toen we zeiden dat die spelletjes voor hen waren. De andere leerkrachten hebben gevraagd of we ook bij hen langs willen gaan om dit even te demonstreren.
Woensdag (11/03) hebben we een voorleesnamiddag georganiseerd in de bib. We wilden even uitproberen of er kinderen op af zouden komen. De opkomst was veel groter dan verwacht en we hebben moeten opsplitsen omdat niet iedereen binnen kon. We hebben een verhaal verteld in het Frans en een verhaal in het Engels. Op die manier hebben we de dieren en de kleuren in het Engels ingeoefend. Toen we vroegen wie volgende week terug wilde komen, staken alle kinderen hun hand op. Missie geslaagd. We hebben ook al leerkrachten gevonden die bereid zijn om dit verder te zetten na ons vertrek naar België.
Volgende week woensdag gaan we ook langs bij de gehandicapte kinderen die bij de zusters verblijven tijdens de week. Vrijdag lezen we ook voor, voor de doofstomme kinderen en de leerkracht wil met veel plezier vertalen voor ons. Als dit goed lukt, ben ik ervan overtuigd dat hij dat zal blijven doen.
Het voorbije weekend hebben we doorgebracht in Nguetchéwé bij zuster Lea. Zij is docent Nederlands geweest bij ons op de Katho in Tielt. Ze woont nu al 13 jaar in het extreme noorden. Ze is ons komen ophalen met de auto. De weg is echt slecht en we wipten van de ene kant naar de andere kant, wat ons totaal niet stoorde, we hebben er zelfs van genoten. Ze heeft ons haar school laten zien en heeft ons was rondgeleid in het wel wat groenere noorden. Nadeel van het groen: meer spinnen. Maar mijn angst is al gedeeltelijk overwonnen. Aals ze niet bewegen, kan ik zelfs slapen in een kamer met spinnen zonder muskietennet! Voor de terugweg hebben we plaatsgenomen in de laadbak van de jeep, de wind in de haren, mensen die je overal enthousiast toewuiven, stof in de haren en een blauwe poep, maar het was zalig! Om terug in Mokolo te geraken, hebben we een plaatsje kunnen bemachtigen in een vrachtwagen, volgeladen met sinaasappels (die hier een groengele kleur hebben), graan, ajuinen en mensen. Dat is ook eens een hele ervaring om op zo’n bobbelige weg in een propvolgeladen vrachtwagen te reizen! Soms dacht ik echt dat we de helling niet op zouden geraken, maar telkens opnieuw lukte het toch! Weer een onvergetelijke ervaring bij!
Vandaag hebben we een ‘muzodag’ georganiseerd voor CM2 in Mboua. We hadden 4 activiteiten voorbereid en de kinderen moesten telkens doorschuiven: zang, drama, beeld en beweging. Morgen doen we hetzelfde voor CM1 en woensdag en donderdag trekken we naar Ouro Tada om daar hetzelfde te doen.
Ik blijf genieten van de lieve mensen hier, de kinderen hebben mijn hart gestolen en ik zal het toch wel moeilijk hebben als ik hen moet achterlaten!
Veel liefs en tot gauw!
Annalice
Vorige zondag (08/03/09) was het dag van de vrouw. Ik heb deze keer niet gedefileerd omdat het echt ondraaglijk is in de felle zon. In de schaduw is het goed te doen, want ik ben blijkbaar al gewoon aan de hete temperaturen. Momenteel is het 35 graden in mijn kamer en ik verdraag dit goed. Op de dag van de vrouw maken de mannen het eten en feesten de vrouwen, de mannen mogen enkel meevieren als ze de toestemming gekregen hebben van hun vrouw. Ik ben dan ook samen met mijn gastmoeder een stapje in Mokolo - city gaan zetten. Het was een heel aangename avond!
Vorige week heb ik een hele week les gegeven bij doofstomme kinderen. Het was echt een heel aangename ervaring. De kinderen waren heel enthousiast en heel lief. Ik heb alles letterlijk met handen en voeten uitgelegd en ze begrepen mij. In een klasje met 10 kinderen is het wel gemakkelijker om vooruitgang te boeken dan in een klas met 90 kinderen. Ik heb geprobeerd om MAB materiaal in te voeren. 10 kleine steentjes worden vervangen door een stokje. Toen de kinderen doorhadden hoe het in elkaar zat, ging het heel vlot. De leerkracht, die echt heel gemotiveerd is en heel lief voor de kinderen, was in de wolken met die nieuwe werkwijze en hij wil voortaan zo verder werken.
In CM2 en CM1 hebben we hoekenwerken uitgeprobeerd. (zie foto) In het begin was het een beetje moeilijk want de kinderen zijn niet gewoon om dergelijke spelletjes te spelen, maar nadat we enkele keren in kleine groepjes de uitleg herhaald hadden, ging het heel goed. De kinderen waren enthousiast en tevreden. Dus was ik dat ook! Ook de leerkrachten waren heel tevreden toen we zeiden dat die spelletjes voor hen waren. De andere leerkrachten hebben gevraagd of we ook bij hen langs willen gaan om dit even te demonstreren.
Woensdag (11/03) hebben we een voorleesnamiddag georganiseerd in de bib. We wilden even uitproberen of er kinderen op af zouden komen. De opkomst was veel groter dan verwacht en we hebben moeten opsplitsen omdat niet iedereen binnen kon. We hebben een verhaal verteld in het Frans en een verhaal in het Engels. Op die manier hebben we de dieren en de kleuren in het Engels ingeoefend. Toen we vroegen wie volgende week terug wilde komen, staken alle kinderen hun hand op. Missie geslaagd. We hebben ook al leerkrachten gevonden die bereid zijn om dit verder te zetten na ons vertrek naar België.
Volgende week woensdag gaan we ook langs bij de gehandicapte kinderen die bij de zusters verblijven tijdens de week. Vrijdag lezen we ook voor, voor de doofstomme kinderen en de leerkracht wil met veel plezier vertalen voor ons. Als dit goed lukt, ben ik ervan overtuigd dat hij dat zal blijven doen.
Het voorbije weekend hebben we doorgebracht in Nguetchéwé bij zuster Lea. Zij is docent Nederlands geweest bij ons op de Katho in Tielt. Ze woont nu al 13 jaar in het extreme noorden. Ze is ons komen ophalen met de auto. De weg is echt slecht en we wipten van de ene kant naar de andere kant, wat ons totaal niet stoorde, we hebben er zelfs van genoten. Ze heeft ons haar school laten zien en heeft ons was rondgeleid in het wel wat groenere noorden. Nadeel van het groen: meer spinnen. Maar mijn angst is al gedeeltelijk overwonnen. Aals ze niet bewegen, kan ik zelfs slapen in een kamer met spinnen zonder muskietennet! Voor de terugweg hebben we plaatsgenomen in de laadbak van de jeep, de wind in de haren, mensen die je overal enthousiast toewuiven, stof in de haren en een blauwe poep, maar het was zalig! Om terug in Mokolo te geraken, hebben we een plaatsje kunnen bemachtigen in een vrachtwagen, volgeladen met sinaasappels (die hier een groengele kleur hebben), graan, ajuinen en mensen. Dat is ook eens een hele ervaring om op zo’n bobbelige weg in een propvolgeladen vrachtwagen te reizen! Soms dacht ik echt dat we de helling niet op zouden geraken, maar telkens opnieuw lukte het toch! Weer een onvergetelijke ervaring bij!
Vandaag hebben we een ‘muzodag’ georganiseerd voor CM2 in Mboua. We hadden 4 activiteiten voorbereid en de kinderen moesten telkens doorschuiven: zang, drama, beeld en beweging. Morgen doen we hetzelfde voor CM1 en woensdag en donderdag trekken we naar Ouro Tada om daar hetzelfde te doen.
Ik blijf genieten van de lieve mensen hier, de kinderen hebben mijn hart gestolen en ik zal het toch wel moeilijk hebben als ik hen moet achterlaten!
Veel liefs en tot gauw!
Annalice
maandag 16 maart 2009
zaterdag 7 maart 2009
Akakiné!
Het is nu toch alweer een tijdje geleden dat ik nog wat op mijn blog geplaatst heb. Ik heb ondertussen weer heel wat te vertellen.
Dit weekend hebben we Rhumsiki bezocht. Na een rit van 2 uur met de bromfietstaxi door de brousse en verschillende dorpjes kwamen we aan Rhumsiki. Mijn lippen waren gesprongen van de droge wind en mijn wimpers zaten onder een dikke laag stof. Grappig om te zien. We hadden wel wat pech met het weer. Er was een hele dichte mist, waardoor we heel weinig van het landschap konden zien. De mist zorgde er ook voor dat de temperatuur heel wat lager was. Wie had ooit gedacht dat ik nog koud zou hebben hier in het warme Afrika! Aangezien ik in de vier weken dat ik hier al ben nog geen trui nodig heb gehad, dacht ik die in Rhumsiki ook niet nodig te hebben. Fout gedacht dus! We hebben het toch wel koud gehad, waarschijnlijk ook omdat we de warme temperaturen al wat gewoon geworden zijn. Want 25 graden is hier koud! Ze geloven mij haast niet als ik zeg dat de mensen al blij zijn als het 25 graden is in België.
’s Avonds hebben we een opmerkelijke man ontmoet. Ze noemen hem de Afrikaanse Don Quichote. Hij houdt een klein restaurant open in Rhumsiki. We waren een wandeling aan het maken door het dorp toen hij ons tegemoet kwam met een boekje. Hij stond er op dat we lazen wat erin geschreven stond. Er stond in alle talen (Nederlands, Engels, Frans, Duits,…) dat het eten er heerlijk was en dat de eigenaar een pluim verdiende voor de gastvrijheid waarmee hij zijn gasten ontvangt. Dit leek ons dan toch heel aantrekkelijk om daar wat te eten, maar wat mij nog het meest overtuigd had om daarheen te gaan was zijn filosofie. Hij gebruikt in zijn keuken enkel de Afrikaanse rijkdommen. Hij gebruikt geen ingevoerde producten. Hij draagt de Afrikaanse cultuur hoog in het vaandel en gelijk heeft hij! Hun cultuur is iets waar ze trots op mogen zijn. Alleen al van hun gastvrijheid kunnen we in België nog heel wat leren. We hebben ons lot in zijn handen gelaten. Hij mocht kiezen wat hij ons voorschotelde. We sloten ook de volgende weddenschap af: als het lekker was, zou hij trakteren. Als het heerlijk was, kregen we een gratis dessert en als het excellent was zouden wij hem een biertje trakteren. Al na de eerste hap hadden we door dat hij zijn biertje verdiend had! Ovenvers brood met een heerlijke saus, verse groenten, soep, croissants met chocolade in, vegetarische pizza, vers fruit en een tas thee. En daarbovenop een heel warm onthaal! Hij verdiende veel meer dan een biertje!
Daarna hebben we een hele tijd zitten praten. Hij vertelde ons hoe hij de dingen zag. Ik vond zijn visie zo mooi dat ik deze op mijn blog zet. Ik wil hem op die manier een dienst bewijzen. Hij draagt de Afrikaanse cultuur diep in het hart. Hij vindt het erg jammer dat de mensen hier willen worden zoals de Europeanen. Ze drinken coca cola, dragen westerse kledij, gebruiken plastic, willen een GSM en een TV toestel. Hij streeft ernaar om de vele troeven die Afrika te bieden heeft te gebruiken. De kruiken die ze hier vervaardigen zijn veel duurzamer dan plastic, de vrouwen in hun paignes zien er beeldig uit, ze kunnen heerlijke maaltijden bereiden zonder ingevoerde producten te gebruiken. De invoer van kledij (om een voorbeeld te geven), de soms erg goed bedoelde hulp van donoren maakt de zaak hier alleen maar complexer. Hij vindt dat de mensen hier zelf de handen in elkaar moeten slaan zodat ze niet afhankelijk zijn van hulp. Sluit dit niet perfect aan bij de visie van Broederlijk Delen? Met handen en voeten heeft hij proberen uit te leggen dat Afrika ook talent heeft. En gelijk heeft hij!
Hij heeft mij toch aan het denken gezet. Heel veel mensen hier hebben een GSM en overal zie je GSM masten, maar niet iedereen heeft drinkbaar water. Wat jammer dat het geld niet gebruikt wordt om waterputten te bouwen. Als je denkt hoeveel eten we in België weggooien en als je weet dat hier kinderen honger lijden, dan word je toch even stil.
Hij verdient een pluim, de Afrikaanse Don Quichote. Een pluim voor het heerlijke eten, een pluim voor zijn gastvrijheid en een pluim voor zijn filosofie.
Ondertussen zijn we in Mokolo volop bezig met het maken van hoekenwerken om volgende week in de klas te gebruiken. Deze week is het de evaluatieweek. Donderdag gaan we de 100 exemplaren Engelse proefwerken halen om te verbeteren. Hopelijk hebben onze lessen iets opgeleverd. Het proefwerk werd niet door ons opgesteld dus weten we niet wat er gevraagd zal worden. We wachten nieuwsgierig af.
Ik kan haast niet geloven dat we bijna in de helft van ons verblijf hier zitten. De tijd gaat hier toch snel. Mijn bioritme is al volledig veranderd. Ik ga slapen om 21.00 - 21.30u en ik ben wakker om 6 uur. Als ik uitslaap, slaap ik tot 7 uur. Dat is een hele verandering, mij kennende!
Ik laat gauw nog wat weten!
Sayama! (Au revoir!)
Dit weekend hebben we Rhumsiki bezocht. Na een rit van 2 uur met de bromfietstaxi door de brousse en verschillende dorpjes kwamen we aan Rhumsiki. Mijn lippen waren gesprongen van de droge wind en mijn wimpers zaten onder een dikke laag stof. Grappig om te zien. We hadden wel wat pech met het weer. Er was een hele dichte mist, waardoor we heel weinig van het landschap konden zien. De mist zorgde er ook voor dat de temperatuur heel wat lager was. Wie had ooit gedacht dat ik nog koud zou hebben hier in het warme Afrika! Aangezien ik in de vier weken dat ik hier al ben nog geen trui nodig heb gehad, dacht ik die in Rhumsiki ook niet nodig te hebben. Fout gedacht dus! We hebben het toch wel koud gehad, waarschijnlijk ook omdat we de warme temperaturen al wat gewoon geworden zijn. Want 25 graden is hier koud! Ze geloven mij haast niet als ik zeg dat de mensen al blij zijn als het 25 graden is in België.
’s Avonds hebben we een opmerkelijke man ontmoet. Ze noemen hem de Afrikaanse Don Quichote. Hij houdt een klein restaurant open in Rhumsiki. We waren een wandeling aan het maken door het dorp toen hij ons tegemoet kwam met een boekje. Hij stond er op dat we lazen wat erin geschreven stond. Er stond in alle talen (Nederlands, Engels, Frans, Duits,…) dat het eten er heerlijk was en dat de eigenaar een pluim verdiende voor de gastvrijheid waarmee hij zijn gasten ontvangt. Dit leek ons dan toch heel aantrekkelijk om daar wat te eten, maar wat mij nog het meest overtuigd had om daarheen te gaan was zijn filosofie. Hij gebruikt in zijn keuken enkel de Afrikaanse rijkdommen. Hij gebruikt geen ingevoerde producten. Hij draagt de Afrikaanse cultuur hoog in het vaandel en gelijk heeft hij! Hun cultuur is iets waar ze trots op mogen zijn. Alleen al van hun gastvrijheid kunnen we in België nog heel wat leren. We hebben ons lot in zijn handen gelaten. Hij mocht kiezen wat hij ons voorschotelde. We sloten ook de volgende weddenschap af: als het lekker was, zou hij trakteren. Als het heerlijk was, kregen we een gratis dessert en als het excellent was zouden wij hem een biertje trakteren. Al na de eerste hap hadden we door dat hij zijn biertje verdiend had! Ovenvers brood met een heerlijke saus, verse groenten, soep, croissants met chocolade in, vegetarische pizza, vers fruit en een tas thee. En daarbovenop een heel warm onthaal! Hij verdiende veel meer dan een biertje!
Daarna hebben we een hele tijd zitten praten. Hij vertelde ons hoe hij de dingen zag. Ik vond zijn visie zo mooi dat ik deze op mijn blog zet. Ik wil hem op die manier een dienst bewijzen. Hij draagt de Afrikaanse cultuur diep in het hart. Hij vindt het erg jammer dat de mensen hier willen worden zoals de Europeanen. Ze drinken coca cola, dragen westerse kledij, gebruiken plastic, willen een GSM en een TV toestel. Hij streeft ernaar om de vele troeven die Afrika te bieden heeft te gebruiken. De kruiken die ze hier vervaardigen zijn veel duurzamer dan plastic, de vrouwen in hun paignes zien er beeldig uit, ze kunnen heerlijke maaltijden bereiden zonder ingevoerde producten te gebruiken. De invoer van kledij (om een voorbeeld te geven), de soms erg goed bedoelde hulp van donoren maakt de zaak hier alleen maar complexer. Hij vindt dat de mensen hier zelf de handen in elkaar moeten slaan zodat ze niet afhankelijk zijn van hulp. Sluit dit niet perfect aan bij de visie van Broederlijk Delen? Met handen en voeten heeft hij proberen uit te leggen dat Afrika ook talent heeft. En gelijk heeft hij!
Hij heeft mij toch aan het denken gezet. Heel veel mensen hier hebben een GSM en overal zie je GSM masten, maar niet iedereen heeft drinkbaar water. Wat jammer dat het geld niet gebruikt wordt om waterputten te bouwen. Als je denkt hoeveel eten we in België weggooien en als je weet dat hier kinderen honger lijden, dan word je toch even stil.
Hij verdient een pluim, de Afrikaanse Don Quichote. Een pluim voor het heerlijke eten, een pluim voor zijn gastvrijheid en een pluim voor zijn filosofie.
Ondertussen zijn we in Mokolo volop bezig met het maken van hoekenwerken om volgende week in de klas te gebruiken. Deze week is het de evaluatieweek. Donderdag gaan we de 100 exemplaren Engelse proefwerken halen om te verbeteren. Hopelijk hebben onze lessen iets opgeleverd. Het proefwerk werd niet door ons opgesteld dus weten we niet wat er gevraagd zal worden. We wachten nieuwsgierig af.
Ik kan haast niet geloven dat we bijna in de helft van ons verblijf hier zitten. De tijd gaat hier toch snel. Mijn bioritme is al volledig veranderd. Ik ga slapen om 21.00 - 21.30u en ik ben wakker om 6 uur. Als ik uitslaap, slaap ik tot 7 uur. Dat is een hele verandering, mij kennende!
Ik laat gauw nog wat weten!
Sayama! (Au revoir!)
donderdag 26 februari 2009
Angaja!
Angaja!
Ik begin hier mijn draai echt wel te vinden. Ik geniet van de weg naar school, omdat iedereen mij al begint te kennen en mij vriendelijk lachend begroet. De kinderen, die laaiend enthousiast zijn dat ik enkele woorden Mafa kan spreken, begroeten mij in het Mafa. Toen ik vandaag naar huis terugkeerde, stonden 3 mensen langs de weg. De ene had een gitaar, met welgeteld twee snaren. Hij kreeg er echt wel muziek uit! De andere twee stonden te dansen en hun lach was aanlokkelijk. Op die manier hebben we langs de weg staan dansen. Wat kan je dag nog beter kleuren dan dat!
Op school begint het ook al beter te lukken. Bij de jongere kinderen heb ik voldoening omdat ze zo enthousiast zijn. Ik heb een prentenboek geïntroduceerd in het tweede leerjaar en ze waren muisstil. Er zaten 90 kinderen in de klas en geen enkel kind gaf een kik. Iedereen luisterde aandachtig. Ik ben heel blij met de ontdekking van de bib. Op die manier kan ik gebruik maken van prentenboeken en daarop verderbouwen. Ook de kinderen vinden het leuk. Als zij blij zijn, ben ik dat ook! Daarom heb ik het ook heel erg moeilijk als ze de kinderen slaan. Dit is hier deel van de opvoeding, maar mijn hart breekt als ik dat zie.
Ook heb ik steentjes ingevoerd om optellingen en aftrekken mee te concretiseren. Het moeilijkste was om het in het Frans uit te leggen. Dat is voor mij voorlopig het moeilijkste. Mij duidelijk verstaanbaar maken in het Frans. Duidelijke opdrachten geven is zo al erg moeilijk, maar in een andere taal is dat nog heel wat moeilijker. Na de tweede les lukte het al heel wat beter!
In het zesde leerjaar (CM2) heb ik een dialoog ingevoerd. Ik heb de kinderen geleerd hoe ze de weg kunnen vragen en hoe ze de weg kunnen uitleggen. Het was moeilijk, maar de kinderen vonden het leuk. Ik begin toch kleine vorderingen te maken. Soms kijken ze mij wel aan alsof ik van een andere planeet kom, maar dat komt omdat ik weer aan het sukkelen ben in het Frans. De interactie begint stilaan op gang te komen. In het begin durfden ze niet veel zeggen omdat ze bang waren om fouten te maken. Ik zeg voortdurend 'probeer maar, fouten maken mag!' Ze beginnen stilaan mijn manier van werken door te hebben.
Dit weekend is Thorsten van Broederlijk Delen langsgekomen bij ons op school, om te zien of er geen problemen zijn. Zowel Monsieur Hakda als wij zijn heel tevreden. Monsieur Hakda over de samenwerking en wij over de gastvrijheid en warmte van de mensen op school en de mensen van het gastgezin. Ik word hier heel goed verzorgd door mijn gastgezin en het klikt ook erg goed! We hebben samen de grote barrage bezocht. Dit is een meer dat Mokolo en omstreken van water voorziet. Daarna zijn we naar Maroua afgereisd. We hebben de artisanale markt ontdekt en zijn ondertussen meesters in het afbieden geworden. Zo gaat het hier, de klant biedt en dan wordt het onderhandelen.
We kunnen nu overal geraken met de bromfietstaxi. Ik geniet telkens weer van zo'n rit. Je kan haast niet geloven wat ze allemaal op zo'n bromfiets vervoeren. Kippen aan het stuur, twee mensen achter de chauffeur en dan nog eens een hele stapel hout achteraan. Ongelooflijk! Of met de fiets op de bromfiets,... Het verkeer is hier gelukkig niet zo gevaarlijk als in Yaounde, maar een chaos is het wel.
's Avonds zijn we gaan dansen in een plaatselijk cafeetje. Dat is echt grappig om te zien. Maar de vermoeidheid sloeg snel toe, dus erg laat hebben het niet gemaakt. We hebben kennis gemaakt met Mauritsio, een coöperant van Broederlijk Delen, en zijn vrouw, opnieuw heel lieve, vriendelijke mensen. De dag erna hebben we heerlijk gegeten (geloof het of niet: frietjes met biefstuk) in port mayo, een hotel dat duidelijk de verzamelplaats is voor blanken. Ik heb heerlijk gegeten! Niet dat ik in mijn gastgezin geen lekker eten krijg! Ik mag zeker niet klagen!!!
De terugreis naar Mokolo is ook altijd een hele beleving. In de bus kan altijd nog wel iemand bij. Gelukkig zaten we nu niet zo dicht opeen als de vorige keer, want de laatste rit was vrij pijnlijk! Alles gaat hier goed, ik geniet van de lieve mensen en hun gastvrijheid! Tot gauw! xxx
Ik begin hier mijn draai echt wel te vinden. Ik geniet van de weg naar school, omdat iedereen mij al begint te kennen en mij vriendelijk lachend begroet. De kinderen, die laaiend enthousiast zijn dat ik enkele woorden Mafa kan spreken, begroeten mij in het Mafa. Toen ik vandaag naar huis terugkeerde, stonden 3 mensen langs de weg. De ene had een gitaar, met welgeteld twee snaren. Hij kreeg er echt wel muziek uit! De andere twee stonden te dansen en hun lach was aanlokkelijk. Op die manier hebben we langs de weg staan dansen. Wat kan je dag nog beter kleuren dan dat!
Op school begint het ook al beter te lukken. Bij de jongere kinderen heb ik voldoening omdat ze zo enthousiast zijn. Ik heb een prentenboek geïntroduceerd in het tweede leerjaar en ze waren muisstil. Er zaten 90 kinderen in de klas en geen enkel kind gaf een kik. Iedereen luisterde aandachtig. Ik ben heel blij met de ontdekking van de bib. Op die manier kan ik gebruik maken van prentenboeken en daarop verderbouwen. Ook de kinderen vinden het leuk. Als zij blij zijn, ben ik dat ook! Daarom heb ik het ook heel erg moeilijk als ze de kinderen slaan. Dit is hier deel van de opvoeding, maar mijn hart breekt als ik dat zie.
Ook heb ik steentjes ingevoerd om optellingen en aftrekken mee te concretiseren. Het moeilijkste was om het in het Frans uit te leggen. Dat is voor mij voorlopig het moeilijkste. Mij duidelijk verstaanbaar maken in het Frans. Duidelijke opdrachten geven is zo al erg moeilijk, maar in een andere taal is dat nog heel wat moeilijker. Na de tweede les lukte het al heel wat beter!
In het zesde leerjaar (CM2) heb ik een dialoog ingevoerd. Ik heb de kinderen geleerd hoe ze de weg kunnen vragen en hoe ze de weg kunnen uitleggen. Het was moeilijk, maar de kinderen vonden het leuk. Ik begin toch kleine vorderingen te maken. Soms kijken ze mij wel aan alsof ik van een andere planeet kom, maar dat komt omdat ik weer aan het sukkelen ben in het Frans. De interactie begint stilaan op gang te komen. In het begin durfden ze niet veel zeggen omdat ze bang waren om fouten te maken. Ik zeg voortdurend 'probeer maar, fouten maken mag!' Ze beginnen stilaan mijn manier van werken door te hebben.
Dit weekend is Thorsten van Broederlijk Delen langsgekomen bij ons op school, om te zien of er geen problemen zijn. Zowel Monsieur Hakda als wij zijn heel tevreden. Monsieur Hakda over de samenwerking en wij over de gastvrijheid en warmte van de mensen op school en de mensen van het gastgezin. Ik word hier heel goed verzorgd door mijn gastgezin en het klikt ook erg goed! We hebben samen de grote barrage bezocht. Dit is een meer dat Mokolo en omstreken van water voorziet. Daarna zijn we naar Maroua afgereisd. We hebben de artisanale markt ontdekt en zijn ondertussen meesters in het afbieden geworden. Zo gaat het hier, de klant biedt en dan wordt het onderhandelen.
We kunnen nu overal geraken met de bromfietstaxi. Ik geniet telkens weer van zo'n rit. Je kan haast niet geloven wat ze allemaal op zo'n bromfiets vervoeren. Kippen aan het stuur, twee mensen achter de chauffeur en dan nog eens een hele stapel hout achteraan. Ongelooflijk! Of met de fiets op de bromfiets,... Het verkeer is hier gelukkig niet zo gevaarlijk als in Yaounde, maar een chaos is het wel.
's Avonds zijn we gaan dansen in een plaatselijk cafeetje. Dat is echt grappig om te zien. Maar de vermoeidheid sloeg snel toe, dus erg laat hebben het niet gemaakt. We hebben kennis gemaakt met Mauritsio, een coöperant van Broederlijk Delen, en zijn vrouw, opnieuw heel lieve, vriendelijke mensen. De dag erna hebben we heerlijk gegeten (geloof het of niet: frietjes met biefstuk) in port mayo, een hotel dat duidelijk de verzamelplaats is voor blanken. Ik heb heerlijk gegeten! Niet dat ik in mijn gastgezin geen lekker eten krijg! Ik mag zeker niet klagen!!!
De terugreis naar Mokolo is ook altijd een hele beleving. In de bus kan altijd nog wel iemand bij. Gelukkig zaten we nu niet zo dicht opeen als de vorige keer, want de laatste rit was vrij pijnlijk! Alles gaat hier goed, ik geniet van de lieve mensen en hun gastvrijheid! Tot gauw! xxx
zondag 22 februari 2009
dinsdag 17 februari 2009
warm warmer warmst
Hallo iedereen,
Het begint hier al goed warm te worden. Als we nu al puffen, lachen ze met ons, want ik maart belooft het NOG warmer te worden. Tot 45 graden in de schaduw. Ik zit hier nu al in schuim en ik zweet als ik iets doe.
Het feest van de jeugd, was ook lekker warm. We hebben gedefileerd in pagne en met een Afrikaans kapsel. De foto's worden er via via op geplaatst want hier lukt dat echt niet goed, wegens de slechte internetverbinding. Onze school is met de eerste prijs gaan lopen voor de defilé en als we het mogen geloven zou dat zijn omdat er twee blanken mee defileerden. Van horen zeggen, hadden velen enkel oog voor ons.
We hebben ook al enkele lesjes gegeven. Dit verloopt nu nog vrij stroef. Vooral omdat de leerstof te moeilijk is. We geven Engels in de derde graad, Frans in de tweede graad en wiskunde in de eerste graad. Dit was niet het plan, maar alle leerkrachten willen bijleren. Daardoor moeten we in alle klassen eens langsgaan. Alle leerkrachten hier zijn erg gemotiveerd en willen graag nieuwe werkwijzen zien. Dit is erg positief. Het moeilijke is, dat ze gebonden zijn aan een leerplan en dat de leerplannen elkaar niet zo goed opvolgen. Er wordt ook heel abstract gewerkt en de leerstof wordt vooral ingedrild zonder aan begripsvorming te doen. Maar we merken nu al dat sommige werkwijzen al worden overgenomen. Dit geeft ons nieuwe moed om verder te gaan.
We hebben enkele voorstellen gedaan om muzisch te werken met de kinderen met een handicap en om een muzische dag voor hen te organiseren, enz. Alles wat we voorstellen wordt met dank aangenomen. Ze zijn altijd vriendelijk, maken nergens een probleem van, en zijn echt bereid om bij te leren.
Je moet hier wel veel geduld hebben en je mag geen grote verwachtingen hebben. Anders volgen er veel ontgoochelingen. De ene wat groter dan de andere.
Maar als ik eens een slechte dag heb, maken de vriendelijke mensen het hier weer goed. Vooral de lach van een kind hier in Afrika maakt veel goed. Ze staan ons enthousiast toe te wuiven als we naar school vertrekken.
Hopelijk tot gauw,
ANNALICE
Het begint hier al goed warm te worden. Als we nu al puffen, lachen ze met ons, want ik maart belooft het NOG warmer te worden. Tot 45 graden in de schaduw. Ik zit hier nu al in schuim en ik zweet als ik iets doe.
Het feest van de jeugd, was ook lekker warm. We hebben gedefileerd in pagne en met een Afrikaans kapsel. De foto's worden er via via op geplaatst want hier lukt dat echt niet goed, wegens de slechte internetverbinding. Onze school is met de eerste prijs gaan lopen voor de defilé en als we het mogen geloven zou dat zijn omdat er twee blanken mee defileerden. Van horen zeggen, hadden velen enkel oog voor ons.
We hebben ook al enkele lesjes gegeven. Dit verloopt nu nog vrij stroef. Vooral omdat de leerstof te moeilijk is. We geven Engels in de derde graad, Frans in de tweede graad en wiskunde in de eerste graad. Dit was niet het plan, maar alle leerkrachten willen bijleren. Daardoor moeten we in alle klassen eens langsgaan. Alle leerkrachten hier zijn erg gemotiveerd en willen graag nieuwe werkwijzen zien. Dit is erg positief. Het moeilijke is, dat ze gebonden zijn aan een leerplan en dat de leerplannen elkaar niet zo goed opvolgen. Er wordt ook heel abstract gewerkt en de leerstof wordt vooral ingedrild zonder aan begripsvorming te doen. Maar we merken nu al dat sommige werkwijzen al worden overgenomen. Dit geeft ons nieuwe moed om verder te gaan.
We hebben enkele voorstellen gedaan om muzisch te werken met de kinderen met een handicap en om een muzische dag voor hen te organiseren, enz. Alles wat we voorstellen wordt met dank aangenomen. Ze zijn altijd vriendelijk, maken nergens een probleem van, en zijn echt bereid om bij te leren.
Je moet hier wel veel geduld hebben en je mag geen grote verwachtingen hebben. Anders volgen er veel ontgoochelingen. De ene wat groter dan de andere.
Maar als ik eens een slechte dag heb, maken de vriendelijke mensen het hier weer goed. Vooral de lach van een kind hier in Afrika maakt veel goed. Ze staan ons enthousiast toe te wuiven als we naar school vertrekken.
Hopelijk tot gauw,
ANNALICE
zaterdag 14 februari 2009
zondag 8 februari 2009
Eindelijk internet
Dag iedereen,
Eindelijk zijn we er in geslaagd om internet te vinden. Het is wel niet zo snel, maar ja het werkt. De foto's zullen voor een andere keer zijn, vandaag willen ze niet uploaden.
Ik zit in een gastgezin en ik word heel goed verzorgd. De mensen doen hier hun uiterste best zodat ik mij hier goed kan voelen. Ik heb een tafel met 4 stoelen en zelf zitten ze op de grond.
Alle mensen in Mokolo zijn heel vriendelijk, bezorgd en behulpzaam. Het eten is een grote aanpassing maar de warmte van de mensen zorgt ervoor dat ik mij hier heel goed voel.
Nele en ik zitten apart in een gastgezin, Nina en Femke zitten samen. Ik heb een kraan waar water uit komt in huis, Nina en Femke moeten naar de waterput om water, 10 min verder van hun huis. Ik heb hier wel al de schrik van mijn leven opgedaan. Er zat echt een reuzenspin in mijn bed, aan de binnenkant van mijn muskietennet. Mijn gastgezin lachte zich te pletter toen ze mijn reactie zagen. En toen ik mijn schoenen onder mijn bankje zette, sloeg de schrik opnieuw toe, want een evengrote kanjer zat daar op de muur, maar dankzij mijn familie is mijn kamer nu spinvrij (hoop ik)
Ik ben al enkele dagen gaan observeren in de school. Maar ik heb nog niet zo veel lessen gezien omdat ze volop bezig zijn met de voorbereidingen voor 'la fête de la jeunesse'. Woensdag is er défilé. Wij moeten allemaal mee marcheren in traditionele kledij en met een traditioneel kapsel. We kijken er al naar uit! Ik heb wel al gezien dat mensen hier heel hard hun best doen. Ze willen heel graag vooruit. Ze behandelen ons hier al het ware als goden. Monsieur Hakda, onze directeur zei telkens in de klas waar hij ons voorstelde (we hebben de hele school al gezien en alle klassen bezocht) dat wij hun grote kans zijn en dat ze die met hun beide handen moeten grijpen. Ik hoop dat we aan hun verwachtingen zullen voldoen!!!
Ze werken hier heel abstract en drammen de leerstof vooral in. De kinderen leren de formule voor de oppervlakte van een cirkel gewoon van buiten, zonder dat ze begrijpen hoe dat komt of waar die vandaag komt. Ik zal proberen om hieraan te werken.
Hun lessen worden wel opgebouwd volgens een stappenplan, ze hebben een leerplan, een leerlingenvolgsysteem, een evaluatie iedere vrijdag om werkwijzen bij te schaven... In theorie is het heel mooi, maar niet overal wordt het even goed toegepast.
We kunnen ons hier vlot verplaatsen met brommertaxi's. Dit zijn gele bromfietsen die je overal naartoe brengen. De hete lucht waait dan in je gezicht, maar het is zalig en hilarisch. OOk met bus kan je hier vlot reizen, maar je moet geduld hebben. er moeten eerst voldoende reizigers zijn. Dat kan lang duren, maar niemand klaagt, iedereen wacht geduldig. Ook kan er altijd nog iemand bij. Zo zaten we met 25 in een bus voor 15 mensen. (ongeveer) Toen we naar Maroua gingen, zaten we geplet in een bus achteraan. Het was onmogelijk om uit te stappen. Nina moest echter heeel erg dringend naar het toilet. Aangezien de rit 1 uur duurt, kon ze dit niet langer inhouden en moest ze, toen er nog enkele mensen instapten in de overvolle bus, door het raampje naar buiten springen en haar behoefte doen in het zicht van alle mensen die op de bus zaten. Iedereen vond dit hilarisch!!! Zo zie je hoe hilarisch alles hier is.
We hebben ondertussen ook geleerd dat Bili bili het plaatselijk bier van hier, diarree veroorzaakt, ookal drink je maar enkele slokken. Maar ondertussen gaat alles weer goed!
Ik doe hier heel veel mooie ervaringen op. Ik kijk er echt naar uit om aan de slag te gaan. Ze zien het project rond brede school zeker zitten en het zal iets worden rond afvalpreventie en gezondheid.
Ik laat snel nog iets van me horen,
Ik mis jullie wel een beetje, maar ik amuseer me hier ook! dankzij de goede zorgen van de lieve, behulpzame en warme mensen.
Ik zal even mijn nieuw gsmnummer geven voor de mensen die graag een berichtje willen sturen: 00237 77 88 18 54
Dikke kus en knuffel;
Mademoiselle Analisse, xxxx
Eindelijk zijn we er in geslaagd om internet te vinden. Het is wel niet zo snel, maar ja het werkt. De foto's zullen voor een andere keer zijn, vandaag willen ze niet uploaden.
Ik zit in een gastgezin en ik word heel goed verzorgd. De mensen doen hier hun uiterste best zodat ik mij hier goed kan voelen. Ik heb een tafel met 4 stoelen en zelf zitten ze op de grond.
Alle mensen in Mokolo zijn heel vriendelijk, bezorgd en behulpzaam. Het eten is een grote aanpassing maar de warmte van de mensen zorgt ervoor dat ik mij hier heel goed voel.
Nele en ik zitten apart in een gastgezin, Nina en Femke zitten samen. Ik heb een kraan waar water uit komt in huis, Nina en Femke moeten naar de waterput om water, 10 min verder van hun huis. Ik heb hier wel al de schrik van mijn leven opgedaan. Er zat echt een reuzenspin in mijn bed, aan de binnenkant van mijn muskietennet. Mijn gastgezin lachte zich te pletter toen ze mijn reactie zagen. En toen ik mijn schoenen onder mijn bankje zette, sloeg de schrik opnieuw toe, want een evengrote kanjer zat daar op de muur, maar dankzij mijn familie is mijn kamer nu spinvrij (hoop ik)
Ik ben al enkele dagen gaan observeren in de school. Maar ik heb nog niet zo veel lessen gezien omdat ze volop bezig zijn met de voorbereidingen voor 'la fête de la jeunesse'. Woensdag is er défilé. Wij moeten allemaal mee marcheren in traditionele kledij en met een traditioneel kapsel. We kijken er al naar uit! Ik heb wel al gezien dat mensen hier heel hard hun best doen. Ze willen heel graag vooruit. Ze behandelen ons hier al het ware als goden. Monsieur Hakda, onze directeur zei telkens in de klas waar hij ons voorstelde (we hebben de hele school al gezien en alle klassen bezocht) dat wij hun grote kans zijn en dat ze die met hun beide handen moeten grijpen. Ik hoop dat we aan hun verwachtingen zullen voldoen!!!
Ze werken hier heel abstract en drammen de leerstof vooral in. De kinderen leren de formule voor de oppervlakte van een cirkel gewoon van buiten, zonder dat ze begrijpen hoe dat komt of waar die vandaag komt. Ik zal proberen om hieraan te werken.
Hun lessen worden wel opgebouwd volgens een stappenplan, ze hebben een leerplan, een leerlingenvolgsysteem, een evaluatie iedere vrijdag om werkwijzen bij te schaven... In theorie is het heel mooi, maar niet overal wordt het even goed toegepast.
We kunnen ons hier vlot verplaatsen met brommertaxi's. Dit zijn gele bromfietsen die je overal naartoe brengen. De hete lucht waait dan in je gezicht, maar het is zalig en hilarisch. OOk met bus kan je hier vlot reizen, maar je moet geduld hebben. er moeten eerst voldoende reizigers zijn. Dat kan lang duren, maar niemand klaagt, iedereen wacht geduldig. Ook kan er altijd nog iemand bij. Zo zaten we met 25 in een bus voor 15 mensen. (ongeveer) Toen we naar Maroua gingen, zaten we geplet in een bus achteraan. Het was onmogelijk om uit te stappen. Nina moest echter heeel erg dringend naar het toilet. Aangezien de rit 1 uur duurt, kon ze dit niet langer inhouden en moest ze, toen er nog enkele mensen instapten in de overvolle bus, door het raampje naar buiten springen en haar behoefte doen in het zicht van alle mensen die op de bus zaten. Iedereen vond dit hilarisch!!! Zo zie je hoe hilarisch alles hier is.
We hebben ondertussen ook geleerd dat Bili bili het plaatselijk bier van hier, diarree veroorzaakt, ookal drink je maar enkele slokken. Maar ondertussen gaat alles weer goed!
Ik doe hier heel veel mooie ervaringen op. Ik kijk er echt naar uit om aan de slag te gaan. Ze zien het project rond brede school zeker zitten en het zal iets worden rond afvalpreventie en gezondheid.
Ik laat snel nog iets van me horen,
Ik mis jullie wel een beetje, maar ik amuseer me hier ook! dankzij de goede zorgen van de lieve, behulpzame en warme mensen.
Ik zal even mijn nieuw gsmnummer geven voor de mensen die graag een berichtje willen sturen: 00237 77 88 18 54
Dikke kus en knuffel;
Mademoiselle Analisse, xxxx
maandag 2 februari 2009
Het eerste teken van leven
Dag iedereen,
De eerste nacht in Kameroen is al achter de rug. Na 13 uur onderweg te zijn (en daarvoor 5 uur gewacht in Charles de Gaulle) zijn we aangekomen in Kameroen.
Thorsten van Broederlijk Delen stond ons op te wachten aan de luchthaven. We worden hier heel gastvrij ontvangen. Vandaag of morgen gaan we naar het consulaat om ons in te schrijven en woensdag vertrekken we om 9 uur naar het veel warmere (van horen zeggen) Maroua. Hier is het momenteel ongeveer 30 graden. In Mokolo mogen we ons verwachten aan 45 graden. Dat wordt zweten!
Ik laat zo snel mogelijk weer iets van mij horen en zorg dan ook voor enkele foto's!
Liefs,
Annelies
De eerste nacht in Kameroen is al achter de rug. Na 13 uur onderweg te zijn (en daarvoor 5 uur gewacht in Charles de Gaulle) zijn we aangekomen in Kameroen.
Thorsten van Broederlijk Delen stond ons op te wachten aan de luchthaven. We worden hier heel gastvrij ontvangen. Vandaag of morgen gaan we naar het consulaat om ons in te schrijven en woensdag vertrekken we om 9 uur naar het veel warmere (van horen zeggen) Maroua. Hier is het momenteel ongeveer 30 graden. In Mokolo mogen we ons verwachten aan 45 graden. Dat wordt zweten!
Ik laat zo snel mogelijk weer iets van mij horen en zorg dan ook voor enkele foto's!
Liefs,
Annelies
vrijdag 30 januari 2009
Nog 1 keer slapen
Nu begint het toch echt te kriebelen. Mijn valies staat klaar, vanavond nog een feestje om van iedereen afscheid te nemen. (maar drie maanden is nu ook weer niet zo lang...) Morgen nog de laatste keer frietjes eten en 's nachts vertrek in naar Parijs. Om 4 uur inchecken en om 7 uur opstijgen...om rond 20.30 u in Yaounde te landen.
Ik heb sinds kort ook vernomen dat het toch een binnenlandse vlucht wordt van Yaounde naar Maroua. Hierdoor mogen we wel heel wat minder bagage meenemen. Van 46 kg naar 30kg. Dat is toch een heel pak minder. Maar dat lukt ook!
Ik kijk er echt naar uit, hopelijk kunnen jullie van op afstand ook een beetje meegenieten.
Ik zal jullie toch wel missen!
Liefs,
Annelies xxx
Ik heb sinds kort ook vernomen dat het toch een binnenlandse vlucht wordt van Yaounde naar Maroua. Hierdoor mogen we wel heel wat minder bagage meenemen. Van 46 kg naar 30kg. Dat is toch een heel pak minder. Maar dat lukt ook!
Ik kijk er echt naar uit, hopelijk kunnen jullie van op afstand ook een beetje meegenieten.
Ik zal jullie toch wel missen!
Liefs,
Annelies xxx
donderdag 22 januari 2009
Het vertrek nadert!
Het wordt nu echt aftellen! Nog 8 dagen en ik stap het vliegtuig op naar het verre en warme Kameroen.
Het programma ter plaatse ziet er als volgt uit:
Week 1
Observeren in de verschillende klassen.
Beginsituatie van de kinderen opstellen.
Kennismaken met het lerarenkorps.
Op 11 februari vieren ze in Kameroen 'de dag van de jeugd'. Daar wordt een volle week rond gewerkt. Hier zal dan ook veel te zien en te beleven vallen!
Week 2 en 3
Franse lessen geven. Dit op een creatieve en muzische manier.
Week 4 en 5
Vervolg van de Franse lessen. In deze weken is het ook de bedoeling dat ik een project opstart rond een bepaald thema. (bv. rond hygiëne)
Week 6, 7 en 8
De Franse lessen lopen gewoon door.
In deze weken zou moeten gewerkt worden rond een creatief project, muziek, beeld, beweging en drama worden hierin geïntegreerd.
Ik zal ook een handje toesteken in de plaatselijke bibliotheek.
Week 9 en 10
Net als in België is er in Kameroen vakantie.
Maar het is niet de bedoeling dat ik tijdens deze twee weken stilzit.
We zullen activiteiten organiseren voor de kinderen tijdens de vakantie en werken met kinderen met een handicap,...
De tijd van afscheid nemen is hier al aangebroken... (Nu lijkt dit nog een hele tijd, maar ik denk dat de tijd voorbij zal vliegen!)
Ik zal dus werken rond 4 projecten: Franse lessen geven, Bachelorproef Brede School, muzisch werken (met taal, wero en muziek), werken met kinderen met een handicap.
Deze stage gaatdoor in de derde graad omwille van het niveau van het Frans. Dit zijn dan kinderen van 12, 13 en 14 jaar. (aangezien vele kinderen pas later naar school gaan.)
Op 8 maart wordt in Kameroen ook de dag van de vrouw gevierd.
Het programma ter plaatse ziet er als volgt uit:
Week 1
Observeren in de verschillende klassen.
Beginsituatie van de kinderen opstellen.
Kennismaken met het lerarenkorps.
Op 11 februari vieren ze in Kameroen 'de dag van de jeugd'. Daar wordt een volle week rond gewerkt. Hier zal dan ook veel te zien en te beleven vallen!
Week 2 en 3
Franse lessen geven. Dit op een creatieve en muzische manier.
Week 4 en 5
Vervolg van de Franse lessen. In deze weken is het ook de bedoeling dat ik een project opstart rond een bepaald thema. (bv. rond hygiëne)
Week 6, 7 en 8
De Franse lessen lopen gewoon door.
In deze weken zou moeten gewerkt worden rond een creatief project, muziek, beeld, beweging en drama worden hierin geïntegreerd.
Ik zal ook een handje toesteken in de plaatselijke bibliotheek.
Week 9 en 10
Net als in België is er in Kameroen vakantie.
Maar het is niet de bedoeling dat ik tijdens deze twee weken stilzit.
We zullen activiteiten organiseren voor de kinderen tijdens de vakantie en werken met kinderen met een handicap,...
De tijd van afscheid nemen is hier al aangebroken... (Nu lijkt dit nog een hele tijd, maar ik denk dat de tijd voorbij zal vliegen!)
Ik zal dus werken rond 4 projecten: Franse lessen geven, Bachelorproef Brede School, muzisch werken (met taal, wero en muziek), werken met kinderen met een handicap.
Deze stage gaatdoor in de derde graad omwille van het niveau van het Frans. Dit zijn dan kinderen van 12, 13 en 14 jaar. (aangezien vele kinderen pas later naar school gaan.)
Op 8 maart wordt in Kameroen ook de dag van de vrouw gevierd.
zaterdag 3 januari 2009
De grote voorbereidingen
Eindelijk ben ik erin geslaagd een webblog te maken ;)
Op 1 februari is het zover, dan vertrek ik vanuit Charles de Gaulle, naar Yaounde. Met trein en bus (of heel misschien met het vliegtuig) zal ik dan de eindbestemming, 1800 km verder bereiken: Mokolo.
Ik zal lesgeven in twee scholen in Mokolo en in het weekend zal ik in Maroua vertoeven.
Ik heb alles behalve stilgezeten. Om naar Afrika te kunnen gaan moeten er veel voorbereidingen gemaakt worden: inentingen, internationaal paspoort, vormingen bijwonen, presentaties geven,...
Samen met Nele, Nina en Femke stort ik mij in dit grote avontuur. Nog precies 28 dagen en dan is het zover, spannend... De zenuwen beginnen toch stilaan te komen!
Via deze blog kunnen jullie al onze avonturen volgen!
Op 1 februari is het zover, dan vertrek ik vanuit Charles de Gaulle, naar Yaounde. Met trein en bus (of heel misschien met het vliegtuig) zal ik dan de eindbestemming, 1800 km verder bereiken: Mokolo.
Ik zal lesgeven in twee scholen in Mokolo en in het weekend zal ik in Maroua vertoeven.
Ik heb alles behalve stilgezeten. Om naar Afrika te kunnen gaan moeten er veel voorbereidingen gemaakt worden: inentingen, internationaal paspoort, vormingen bijwonen, presentaties geven,...
Samen met Nele, Nina en Femke stort ik mij in dit grote avontuur. Nog precies 28 dagen en dan is het zover, spannend... De zenuwen beginnen toch stilaan te komen!
Via deze blog kunnen jullie al onze avonturen volgen!
Abonneren op:
Posts (Atom)
