Akakiné!

Het is nu toch alweer een tijdje geleden dat ik nog wat op mijn blog geplaatst heb. Ik heb ondertussen weer heel wat te vertellen.

Dit weekend hebben we Rhumsiki bezocht. Na een rit van 2 uur met de bromfietstaxi door de brousse en verschillende dorpjes kwamen we aan Rhumsiki. Mijn lippen waren gesprongen van de droge wind en mijn wimpers zaten onder een dikke laag stof. Grappig om te zien. We hadden wel wat pech met het weer. Er was een hele dichte mist, waardoor we heel weinig van het landschap konden zien. De mist zorgde er ook voor dat de temperatuur heel wat lager was. Wie had ooit gedacht dat ik nog koud zou hebben hier in het warme Afrika! Aangezien ik in de vier weken dat ik hier al ben nog geen trui nodig heb gehad, dacht ik die in Rhumsiki ook niet nodig te hebben. Fout gedacht dus! We hebben het toch wel koud gehad, waarschijnlijk ook omdat we de warme temperaturen al wat gewoon geworden zijn. Want 25 graden is hier koud! Ze geloven mij haast niet als ik zeg dat de mensen al blij zijn als het 25 graden is in België.

’s Avonds hebben we een opmerkelijke man ontmoet. Ze noemen hem de Afrikaanse Don Quichote. Hij houdt een klein restaurant open in Rhumsiki. We waren een wandeling aan het maken door het dorp toen hij ons tegemoet kwam met een boekje. Hij stond er op dat we lazen wat erin geschreven stond. Er stond in alle talen (Nederlands, Engels, Frans, Duits,…) dat het eten er heerlijk was en dat de eigenaar een pluim verdiende voor de gastvrijheid waarmee hij zijn gasten ontvangt. Dit leek ons dan toch heel aantrekkelijk om daar wat te eten, maar wat mij nog het meest overtuigd had om daarheen te gaan was zijn filosofie. Hij gebruikt in zijn keuken enkel de Afrikaanse rijkdommen. Hij gebruikt geen ingevoerde producten. Hij draagt de Afrikaanse cultuur hoog in het vaandel en gelijk heeft hij! Hun cultuur is iets waar ze trots op mogen zijn. Alleen al van hun gastvrijheid kunnen we in België nog heel wat leren. We hebben ons lot in zijn handen gelaten. Hij mocht kiezen wat hij ons voorschotelde. We sloten ook de volgende weddenschap af: als het lekker was, zou hij trakteren. Als het heerlijk was, kregen we een gratis dessert en als het excellent was zouden wij hem een biertje trakteren. Al na de eerste hap hadden we door dat hij zijn biertje verdiend had! Ovenvers brood met een heerlijke saus, verse groenten, soep, croissants met chocolade in, vegetarische pizza, vers fruit en een tas thee. En daarbovenop een heel warm onthaal! Hij verdiende veel meer dan een biertje!

Daarna hebben we een hele tijd zitten praten. Hij vertelde ons hoe hij de dingen zag. Ik vond zijn visie zo mooi dat ik deze op mijn blog zet. Ik wil hem op die manier een dienst bewijzen. Hij draagt de Afrikaanse cultuur diep in het hart. Hij vindt het erg jammer dat de mensen hier willen worden zoals de Europeanen. Ze drinken coca cola, dragen westerse kledij, gebruiken plastic, willen een GSM en een TV toestel. Hij streeft ernaar om de vele troeven die Afrika te bieden heeft te gebruiken. De kruiken die ze hier vervaardigen zijn veel duurzamer dan plastic, de vrouwen in hun paignes zien er beeldig uit, ze kunnen heerlijke maaltijden bereiden zonder ingevoerde producten te gebruiken. De invoer van kledij (om een voorbeeld te geven), de soms erg goed bedoelde hulp van donoren maakt de zaak hier alleen maar complexer. Hij vindt dat de mensen hier zelf de handen in elkaar moeten slaan zodat ze niet afhankelijk zijn van hulp. Sluit dit niet perfect aan bij de visie van Broederlijk Delen? Met handen en voeten heeft hij proberen uit te leggen dat Afrika ook talent heeft. En gelijk heeft hij!

Hij heeft mij toch aan het denken gezet. Heel veel mensen hier hebben een GSM en overal zie je GSM masten, maar niet iedereen heeft drinkbaar water. Wat jammer dat het geld niet gebruikt wordt om waterputten te bouwen. Als je denkt hoeveel eten we in België weggooien en als je weet dat hier kinderen honger lijden, dan word je toch even stil.
Hij verdient een pluim, de Afrikaanse Don Quichote. Een pluim voor het heerlijke eten, een pluim voor zijn gastvrijheid en een pluim voor zijn filosofie.

Ondertussen zijn we in Mokolo volop bezig met het maken van hoekenwerken om volgende week in de klas te gebruiken. Deze week is het de evaluatieweek. Donderdag gaan we de 100 exemplaren Engelse proefwerken halen om te verbeteren. Hopelijk hebben onze lessen iets opgeleverd. Het proefwerk werd niet door ons opgesteld dus weten we niet wat er gevraagd zal worden. We wachten nieuwsgierig af.

Ik kan haast niet geloven dat we bijna in de helft van ons verblijf hier zitten. De tijd gaat hier toch snel. Mijn bioritme is al volledig veranderd. Ik ga slapen om 21.00 - 21.30u en ik ben wakker om 6 uur. Als ik uitslaap, slaap ik tot 7 uur. Dat is een hele verandering, mij kennende!

Ik laat gauw nog wat weten!

Sayama! (Au revoir!)