Het is alweer een tijdje geleden dat ik iets van mij liet horen. Eerst en vooral wil ik iedereen bedanken die een berichtje gepost heeft op mijn blog. Het is altijd leuk om eens te wat te horen van het thuisfront.
Ik heb de indruk dat de beestjes hier erg op mijn kamer gesteld zijn. Ik krijg hier haast iedere nacht bezoek van een dikke pad die zich in de plasticzakken nestelt die op de grond liggen. Ik zoek dan schoolgerei in die zakken en ik schrik mij een ongeluk als er plots een dikke wrattige pad uitspringt. Ik heb een bepaalde nacht alle plasticzakken buiten gegooid omdat ik het beu was dat de pad mij wakker maakte met het geritsel. Het is nog steeds een raadsel hoe hij telkens weer binnengeraakt. Toen hij geen plasticzakken vond, heeft hij zich maar tevreden gesteld met mijn boekentas, waar ik hem op den tast op zoek naar mijn portefeuille, ontdekt heb,… voelt toch maar vies aan. Deze morgen had hij zich in een van de manden die ik hier gekocht heb genesteld. Voor de rest heb ik al bezoek gehad van gekko’s, een reuzenduizendpoot en een reuzensprinkhaan. Die sprinkhaan vinden ze hier een lekkernij en ze hebben die met veel plezier geroosterd en opgegeten.
Ondertussen is het muzoproject ook achter de rug. Ik heb er echt van genoten. De Afrikaanse kinderen zijn ongelooflijk muzikaal. Na een kwartier zingen kan je al in canon of in verschillende stemmen zingen. Ook de dramalessen waar ik eerste een beetje voor gevreesd had, zijn geslaagd. Aangezien de interactie hier in het begin niet zo vlot ging, dacht ik dat een dramales ook wat stroef zou verlopen, maar de kinderen deden het heel goed! Het was een plezier om hen bezig te zien. Ik kijk er al naar uit om jullie alle beelden die ik hier gefilmd heb te tonen, helaas laat de internetverbinding niet toe dat ik ze upload.
Het project met kinderen met een handicap was het project waar ik het meest van genoten heb. Het was zalig om te zien hoe de kinderen ervan genoten om spelletjes te spelen. Dankzij de hulp van de leerkrachten die voor ons wilden vertalen, was het mogelijk om deze activiteiten te organiseren. (en met een beetje moeite kan je jezelf ook verstaanbaar maken) We hebben wat alledaagse spelletjes gespeeld, een ganzenbord in elkaar gestoken en voorgelezen. De leerkrachten waren erg positief en zeggen dat ze dit verder zullen zetten. Ik ben in ieder geval heel tevreden. We hebben dit project uitgewerkt voor de kinderen met een auditieve handicap die in de parochie verblijven en enkel in de vakantie naar huis gingen. Ondertussen is het voor hen vakantie en mochten ze naar hun familie. Ze waren in de hoogste hemel dat ze naar huis mochten. Het was leuk om te zien, maar ik vind het ook een beetje jammer dat ik al afscheid van hen moest nemen.
Ondertussen hebben we ook al afscheid genomen van de leerkrachten. Vorige week was de laatste lesweek. Donderdag (26/03/09) hebben we een workshop georganiseerd voor de leerkrachten. Het was een soort boekenbad met enkele suggesties om met boeken in de klas te werken. De leerkrachten waren erg enthousiast en we hebben er vier gevonden die bereid zijn om het voorleesproject in de bib verder te zetten. Vrijdag (27/03/09) hebben we pannenkoeken gebakken voor de lesgevers om hen te bedanken voor de manier waarop ze ons ontvangen hebben, de manier waarop ze openstonden voor onze ideeën, hun motivatie en hun lieve bezorgdheid. We hebben een handtas uit slangenleer gekregen en een kaartje. Maar vooral hun woorden zal ik niet vergeten! Ik vind het echt jammer dat de tijd van afscheid nemen al is aangebroken. Ik zit hier wel nog 3 weken, maar aangezien het vakantie is, moest ik nu al afscheid nemen van de kinderen en de leerkrachten. Volgende week reizen we al terug richting Yaoundé. Eerst met de bus tot in Ngaounderé (zo’n 7 uur reizen) en vervolgens een hele nacht reizen met de trein tot in Yaoundé.
Dit weekend hebben we het natuurpark van Waza bezocht. We hebben giraffen, apen, een everzwijn (pumba), struisvogels, pelikanen, reigers, roofvogels, antilopen en een hyena gezien. Ik heb wel een beetje een dubbel gevoel bij dit bezoek. Ik voel me er niet zo goed bij als ik hier dergelijke toeristische uitstappen maak. Ik schaam me dan een beetje dat ik mijn geld daaraan uitgegeven heb en niet aan iets zinvollers besteed heb. Vooral als je ziet hoe arm de bevolking van Waza is.
Ik zal nog met volle teugen genieten van mijn verblijf hier, maar ik kijk er toch ook al een beetje naar uit om iedereen terug te zien.
Tot binnenkort!
Liefs, Annelies
maandag 30 maart 2009
woensdag 18 maart 2009
Dag iedereen
Ik kan echt niet geloven dat ik al over de helft ben van mijn verblijf hier. De tijd gaat hier echt snel! Nog twee weken lesgeven, en daarna is het hier vakantie. Ik zal dus binnen twee weken al afscheid moeten nemen van de kinderen. Dat zal met pijn in het hart gebeuren, want de kinderen beginnen mijn manier van werken echt gewoon te worden. De interactie verloopt niet meer zo stroef als in het begin. Mijn laatste weken hier zitten propvol, waardoor ik niet veel tijd meer vind om iets te schrijven op mijn blog! Gelukkig heb ik toch nog even een gaatje gevonden.
Vorige zondag (08/03/09) was het dag van de vrouw. Ik heb deze keer niet gedefileerd omdat het echt ondraaglijk is in de felle zon. In de schaduw is het goed te doen, want ik ben blijkbaar al gewoon aan de hete temperaturen. Momenteel is het 35 graden in mijn kamer en ik verdraag dit goed. Op de dag van de vrouw maken de mannen het eten en feesten de vrouwen, de mannen mogen enkel meevieren als ze de toestemming gekregen hebben van hun vrouw. Ik ben dan ook samen met mijn gastmoeder een stapje in Mokolo - city gaan zetten. Het was een heel aangename avond!
Vorige week heb ik een hele week les gegeven bij doofstomme kinderen. Het was echt een heel aangename ervaring. De kinderen waren heel enthousiast en heel lief. Ik heb alles letterlijk met handen en voeten uitgelegd en ze begrepen mij. In een klasje met 10 kinderen is het wel gemakkelijker om vooruitgang te boeken dan in een klas met 90 kinderen. Ik heb geprobeerd om MAB materiaal in te voeren. 10 kleine steentjes worden vervangen door een stokje. Toen de kinderen doorhadden hoe het in elkaar zat, ging het heel vlot. De leerkracht, die echt heel gemotiveerd is en heel lief voor de kinderen, was in de wolken met die nieuwe werkwijze en hij wil voortaan zo verder werken.
In CM2 en CM1 hebben we hoekenwerken uitgeprobeerd. (zie foto) In het begin was het een beetje moeilijk want de kinderen zijn niet gewoon om dergelijke spelletjes te spelen, maar nadat we enkele keren in kleine groepjes de uitleg herhaald hadden, ging het heel goed. De kinderen waren enthousiast en tevreden. Dus was ik dat ook! Ook de leerkrachten waren heel tevreden toen we zeiden dat die spelletjes voor hen waren. De andere leerkrachten hebben gevraagd of we ook bij hen langs willen gaan om dit even te demonstreren.
Woensdag (11/03) hebben we een voorleesnamiddag georganiseerd in de bib. We wilden even uitproberen of er kinderen op af zouden komen. De opkomst was veel groter dan verwacht en we hebben moeten opsplitsen omdat niet iedereen binnen kon. We hebben een verhaal verteld in het Frans en een verhaal in het Engels. Op die manier hebben we de dieren en de kleuren in het Engels ingeoefend. Toen we vroegen wie volgende week terug wilde komen, staken alle kinderen hun hand op. Missie geslaagd. We hebben ook al leerkrachten gevonden die bereid zijn om dit verder te zetten na ons vertrek naar België.
Volgende week woensdag gaan we ook langs bij de gehandicapte kinderen die bij de zusters verblijven tijdens de week. Vrijdag lezen we ook voor, voor de doofstomme kinderen en de leerkracht wil met veel plezier vertalen voor ons. Als dit goed lukt, ben ik ervan overtuigd dat hij dat zal blijven doen.
Het voorbije weekend hebben we doorgebracht in Nguetchéwé bij zuster Lea. Zij is docent Nederlands geweest bij ons op de Katho in Tielt. Ze woont nu al 13 jaar in het extreme noorden. Ze is ons komen ophalen met de auto. De weg is echt slecht en we wipten van de ene kant naar de andere kant, wat ons totaal niet stoorde, we hebben er zelfs van genoten. Ze heeft ons haar school laten zien en heeft ons was rondgeleid in het wel wat groenere noorden. Nadeel van het groen: meer spinnen. Maar mijn angst is al gedeeltelijk overwonnen. Aals ze niet bewegen, kan ik zelfs slapen in een kamer met spinnen zonder muskietennet! Voor de terugweg hebben we plaatsgenomen in de laadbak van de jeep, de wind in de haren, mensen die je overal enthousiast toewuiven, stof in de haren en een blauwe poep, maar het was zalig! Om terug in Mokolo te geraken, hebben we een plaatsje kunnen bemachtigen in een vrachtwagen, volgeladen met sinaasappels (die hier een groengele kleur hebben), graan, ajuinen en mensen. Dat is ook eens een hele ervaring om op zo’n bobbelige weg in een propvolgeladen vrachtwagen te reizen! Soms dacht ik echt dat we de helling niet op zouden geraken, maar telkens opnieuw lukte het toch! Weer een onvergetelijke ervaring bij!
Vandaag hebben we een ‘muzodag’ georganiseerd voor CM2 in Mboua. We hadden 4 activiteiten voorbereid en de kinderen moesten telkens doorschuiven: zang, drama, beeld en beweging. Morgen doen we hetzelfde voor CM1 en woensdag en donderdag trekken we naar Ouro Tada om daar hetzelfde te doen.
Ik blijf genieten van de lieve mensen hier, de kinderen hebben mijn hart gestolen en ik zal het toch wel moeilijk hebben als ik hen moet achterlaten!
Veel liefs en tot gauw!
Annalice
Vorige zondag (08/03/09) was het dag van de vrouw. Ik heb deze keer niet gedefileerd omdat het echt ondraaglijk is in de felle zon. In de schaduw is het goed te doen, want ik ben blijkbaar al gewoon aan de hete temperaturen. Momenteel is het 35 graden in mijn kamer en ik verdraag dit goed. Op de dag van de vrouw maken de mannen het eten en feesten de vrouwen, de mannen mogen enkel meevieren als ze de toestemming gekregen hebben van hun vrouw. Ik ben dan ook samen met mijn gastmoeder een stapje in Mokolo - city gaan zetten. Het was een heel aangename avond!
Vorige week heb ik een hele week les gegeven bij doofstomme kinderen. Het was echt een heel aangename ervaring. De kinderen waren heel enthousiast en heel lief. Ik heb alles letterlijk met handen en voeten uitgelegd en ze begrepen mij. In een klasje met 10 kinderen is het wel gemakkelijker om vooruitgang te boeken dan in een klas met 90 kinderen. Ik heb geprobeerd om MAB materiaal in te voeren. 10 kleine steentjes worden vervangen door een stokje. Toen de kinderen doorhadden hoe het in elkaar zat, ging het heel vlot. De leerkracht, die echt heel gemotiveerd is en heel lief voor de kinderen, was in de wolken met die nieuwe werkwijze en hij wil voortaan zo verder werken.
In CM2 en CM1 hebben we hoekenwerken uitgeprobeerd. (zie foto) In het begin was het een beetje moeilijk want de kinderen zijn niet gewoon om dergelijke spelletjes te spelen, maar nadat we enkele keren in kleine groepjes de uitleg herhaald hadden, ging het heel goed. De kinderen waren enthousiast en tevreden. Dus was ik dat ook! Ook de leerkrachten waren heel tevreden toen we zeiden dat die spelletjes voor hen waren. De andere leerkrachten hebben gevraagd of we ook bij hen langs willen gaan om dit even te demonstreren.
Woensdag (11/03) hebben we een voorleesnamiddag georganiseerd in de bib. We wilden even uitproberen of er kinderen op af zouden komen. De opkomst was veel groter dan verwacht en we hebben moeten opsplitsen omdat niet iedereen binnen kon. We hebben een verhaal verteld in het Frans en een verhaal in het Engels. Op die manier hebben we de dieren en de kleuren in het Engels ingeoefend. Toen we vroegen wie volgende week terug wilde komen, staken alle kinderen hun hand op. Missie geslaagd. We hebben ook al leerkrachten gevonden die bereid zijn om dit verder te zetten na ons vertrek naar België.
Volgende week woensdag gaan we ook langs bij de gehandicapte kinderen die bij de zusters verblijven tijdens de week. Vrijdag lezen we ook voor, voor de doofstomme kinderen en de leerkracht wil met veel plezier vertalen voor ons. Als dit goed lukt, ben ik ervan overtuigd dat hij dat zal blijven doen.
Het voorbije weekend hebben we doorgebracht in Nguetchéwé bij zuster Lea. Zij is docent Nederlands geweest bij ons op de Katho in Tielt. Ze woont nu al 13 jaar in het extreme noorden. Ze is ons komen ophalen met de auto. De weg is echt slecht en we wipten van de ene kant naar de andere kant, wat ons totaal niet stoorde, we hebben er zelfs van genoten. Ze heeft ons haar school laten zien en heeft ons was rondgeleid in het wel wat groenere noorden. Nadeel van het groen: meer spinnen. Maar mijn angst is al gedeeltelijk overwonnen. Aals ze niet bewegen, kan ik zelfs slapen in een kamer met spinnen zonder muskietennet! Voor de terugweg hebben we plaatsgenomen in de laadbak van de jeep, de wind in de haren, mensen die je overal enthousiast toewuiven, stof in de haren en een blauwe poep, maar het was zalig! Om terug in Mokolo te geraken, hebben we een plaatsje kunnen bemachtigen in een vrachtwagen, volgeladen met sinaasappels (die hier een groengele kleur hebben), graan, ajuinen en mensen. Dat is ook eens een hele ervaring om op zo’n bobbelige weg in een propvolgeladen vrachtwagen te reizen! Soms dacht ik echt dat we de helling niet op zouden geraken, maar telkens opnieuw lukte het toch! Weer een onvergetelijke ervaring bij!
Vandaag hebben we een ‘muzodag’ georganiseerd voor CM2 in Mboua. We hadden 4 activiteiten voorbereid en de kinderen moesten telkens doorschuiven: zang, drama, beeld en beweging. Morgen doen we hetzelfde voor CM1 en woensdag en donderdag trekken we naar Ouro Tada om daar hetzelfde te doen.
Ik blijf genieten van de lieve mensen hier, de kinderen hebben mijn hart gestolen en ik zal het toch wel moeilijk hebben als ik hen moet achterlaten!
Veel liefs en tot gauw!
Annalice
maandag 16 maart 2009
zaterdag 7 maart 2009
Akakiné!
Het is nu toch alweer een tijdje geleden dat ik nog wat op mijn blog geplaatst heb. Ik heb ondertussen weer heel wat te vertellen.
Dit weekend hebben we Rhumsiki bezocht. Na een rit van 2 uur met de bromfietstaxi door de brousse en verschillende dorpjes kwamen we aan Rhumsiki. Mijn lippen waren gesprongen van de droge wind en mijn wimpers zaten onder een dikke laag stof. Grappig om te zien. We hadden wel wat pech met het weer. Er was een hele dichte mist, waardoor we heel weinig van het landschap konden zien. De mist zorgde er ook voor dat de temperatuur heel wat lager was. Wie had ooit gedacht dat ik nog koud zou hebben hier in het warme Afrika! Aangezien ik in de vier weken dat ik hier al ben nog geen trui nodig heb gehad, dacht ik die in Rhumsiki ook niet nodig te hebben. Fout gedacht dus! We hebben het toch wel koud gehad, waarschijnlijk ook omdat we de warme temperaturen al wat gewoon geworden zijn. Want 25 graden is hier koud! Ze geloven mij haast niet als ik zeg dat de mensen al blij zijn als het 25 graden is in België.
’s Avonds hebben we een opmerkelijke man ontmoet. Ze noemen hem de Afrikaanse Don Quichote. Hij houdt een klein restaurant open in Rhumsiki. We waren een wandeling aan het maken door het dorp toen hij ons tegemoet kwam met een boekje. Hij stond er op dat we lazen wat erin geschreven stond. Er stond in alle talen (Nederlands, Engels, Frans, Duits,…) dat het eten er heerlijk was en dat de eigenaar een pluim verdiende voor de gastvrijheid waarmee hij zijn gasten ontvangt. Dit leek ons dan toch heel aantrekkelijk om daar wat te eten, maar wat mij nog het meest overtuigd had om daarheen te gaan was zijn filosofie. Hij gebruikt in zijn keuken enkel de Afrikaanse rijkdommen. Hij gebruikt geen ingevoerde producten. Hij draagt de Afrikaanse cultuur hoog in het vaandel en gelijk heeft hij! Hun cultuur is iets waar ze trots op mogen zijn. Alleen al van hun gastvrijheid kunnen we in België nog heel wat leren. We hebben ons lot in zijn handen gelaten. Hij mocht kiezen wat hij ons voorschotelde. We sloten ook de volgende weddenschap af: als het lekker was, zou hij trakteren. Als het heerlijk was, kregen we een gratis dessert en als het excellent was zouden wij hem een biertje trakteren. Al na de eerste hap hadden we door dat hij zijn biertje verdiend had! Ovenvers brood met een heerlijke saus, verse groenten, soep, croissants met chocolade in, vegetarische pizza, vers fruit en een tas thee. En daarbovenop een heel warm onthaal! Hij verdiende veel meer dan een biertje!
Daarna hebben we een hele tijd zitten praten. Hij vertelde ons hoe hij de dingen zag. Ik vond zijn visie zo mooi dat ik deze op mijn blog zet. Ik wil hem op die manier een dienst bewijzen. Hij draagt de Afrikaanse cultuur diep in het hart. Hij vindt het erg jammer dat de mensen hier willen worden zoals de Europeanen. Ze drinken coca cola, dragen westerse kledij, gebruiken plastic, willen een GSM en een TV toestel. Hij streeft ernaar om de vele troeven die Afrika te bieden heeft te gebruiken. De kruiken die ze hier vervaardigen zijn veel duurzamer dan plastic, de vrouwen in hun paignes zien er beeldig uit, ze kunnen heerlijke maaltijden bereiden zonder ingevoerde producten te gebruiken. De invoer van kledij (om een voorbeeld te geven), de soms erg goed bedoelde hulp van donoren maakt de zaak hier alleen maar complexer. Hij vindt dat de mensen hier zelf de handen in elkaar moeten slaan zodat ze niet afhankelijk zijn van hulp. Sluit dit niet perfect aan bij de visie van Broederlijk Delen? Met handen en voeten heeft hij proberen uit te leggen dat Afrika ook talent heeft. En gelijk heeft hij!
Hij heeft mij toch aan het denken gezet. Heel veel mensen hier hebben een GSM en overal zie je GSM masten, maar niet iedereen heeft drinkbaar water. Wat jammer dat het geld niet gebruikt wordt om waterputten te bouwen. Als je denkt hoeveel eten we in België weggooien en als je weet dat hier kinderen honger lijden, dan word je toch even stil.
Hij verdient een pluim, de Afrikaanse Don Quichote. Een pluim voor het heerlijke eten, een pluim voor zijn gastvrijheid en een pluim voor zijn filosofie.
Ondertussen zijn we in Mokolo volop bezig met het maken van hoekenwerken om volgende week in de klas te gebruiken. Deze week is het de evaluatieweek. Donderdag gaan we de 100 exemplaren Engelse proefwerken halen om te verbeteren. Hopelijk hebben onze lessen iets opgeleverd. Het proefwerk werd niet door ons opgesteld dus weten we niet wat er gevraagd zal worden. We wachten nieuwsgierig af.
Ik kan haast niet geloven dat we bijna in de helft van ons verblijf hier zitten. De tijd gaat hier toch snel. Mijn bioritme is al volledig veranderd. Ik ga slapen om 21.00 - 21.30u en ik ben wakker om 6 uur. Als ik uitslaap, slaap ik tot 7 uur. Dat is een hele verandering, mij kennende!
Ik laat gauw nog wat weten!
Sayama! (Au revoir!)
Dit weekend hebben we Rhumsiki bezocht. Na een rit van 2 uur met de bromfietstaxi door de brousse en verschillende dorpjes kwamen we aan Rhumsiki. Mijn lippen waren gesprongen van de droge wind en mijn wimpers zaten onder een dikke laag stof. Grappig om te zien. We hadden wel wat pech met het weer. Er was een hele dichte mist, waardoor we heel weinig van het landschap konden zien. De mist zorgde er ook voor dat de temperatuur heel wat lager was. Wie had ooit gedacht dat ik nog koud zou hebben hier in het warme Afrika! Aangezien ik in de vier weken dat ik hier al ben nog geen trui nodig heb gehad, dacht ik die in Rhumsiki ook niet nodig te hebben. Fout gedacht dus! We hebben het toch wel koud gehad, waarschijnlijk ook omdat we de warme temperaturen al wat gewoon geworden zijn. Want 25 graden is hier koud! Ze geloven mij haast niet als ik zeg dat de mensen al blij zijn als het 25 graden is in België.
’s Avonds hebben we een opmerkelijke man ontmoet. Ze noemen hem de Afrikaanse Don Quichote. Hij houdt een klein restaurant open in Rhumsiki. We waren een wandeling aan het maken door het dorp toen hij ons tegemoet kwam met een boekje. Hij stond er op dat we lazen wat erin geschreven stond. Er stond in alle talen (Nederlands, Engels, Frans, Duits,…) dat het eten er heerlijk was en dat de eigenaar een pluim verdiende voor de gastvrijheid waarmee hij zijn gasten ontvangt. Dit leek ons dan toch heel aantrekkelijk om daar wat te eten, maar wat mij nog het meest overtuigd had om daarheen te gaan was zijn filosofie. Hij gebruikt in zijn keuken enkel de Afrikaanse rijkdommen. Hij gebruikt geen ingevoerde producten. Hij draagt de Afrikaanse cultuur hoog in het vaandel en gelijk heeft hij! Hun cultuur is iets waar ze trots op mogen zijn. Alleen al van hun gastvrijheid kunnen we in België nog heel wat leren. We hebben ons lot in zijn handen gelaten. Hij mocht kiezen wat hij ons voorschotelde. We sloten ook de volgende weddenschap af: als het lekker was, zou hij trakteren. Als het heerlijk was, kregen we een gratis dessert en als het excellent was zouden wij hem een biertje trakteren. Al na de eerste hap hadden we door dat hij zijn biertje verdiend had! Ovenvers brood met een heerlijke saus, verse groenten, soep, croissants met chocolade in, vegetarische pizza, vers fruit en een tas thee. En daarbovenop een heel warm onthaal! Hij verdiende veel meer dan een biertje!
Daarna hebben we een hele tijd zitten praten. Hij vertelde ons hoe hij de dingen zag. Ik vond zijn visie zo mooi dat ik deze op mijn blog zet. Ik wil hem op die manier een dienst bewijzen. Hij draagt de Afrikaanse cultuur diep in het hart. Hij vindt het erg jammer dat de mensen hier willen worden zoals de Europeanen. Ze drinken coca cola, dragen westerse kledij, gebruiken plastic, willen een GSM en een TV toestel. Hij streeft ernaar om de vele troeven die Afrika te bieden heeft te gebruiken. De kruiken die ze hier vervaardigen zijn veel duurzamer dan plastic, de vrouwen in hun paignes zien er beeldig uit, ze kunnen heerlijke maaltijden bereiden zonder ingevoerde producten te gebruiken. De invoer van kledij (om een voorbeeld te geven), de soms erg goed bedoelde hulp van donoren maakt de zaak hier alleen maar complexer. Hij vindt dat de mensen hier zelf de handen in elkaar moeten slaan zodat ze niet afhankelijk zijn van hulp. Sluit dit niet perfect aan bij de visie van Broederlijk Delen? Met handen en voeten heeft hij proberen uit te leggen dat Afrika ook talent heeft. En gelijk heeft hij!
Hij heeft mij toch aan het denken gezet. Heel veel mensen hier hebben een GSM en overal zie je GSM masten, maar niet iedereen heeft drinkbaar water. Wat jammer dat het geld niet gebruikt wordt om waterputten te bouwen. Als je denkt hoeveel eten we in België weggooien en als je weet dat hier kinderen honger lijden, dan word je toch even stil.
Hij verdient een pluim, de Afrikaanse Don Quichote. Een pluim voor het heerlijke eten, een pluim voor zijn gastvrijheid en een pluim voor zijn filosofie.
Ondertussen zijn we in Mokolo volop bezig met het maken van hoekenwerken om volgende week in de klas te gebruiken. Deze week is het de evaluatieweek. Donderdag gaan we de 100 exemplaren Engelse proefwerken halen om te verbeteren. Hopelijk hebben onze lessen iets opgeleverd. Het proefwerk werd niet door ons opgesteld dus weten we niet wat er gevraagd zal worden. We wachten nieuwsgierig af.
Ik kan haast niet geloven dat we bijna in de helft van ons verblijf hier zitten. De tijd gaat hier toch snel. Mijn bioritme is al volledig veranderd. Ik ga slapen om 21.00 - 21.30u en ik ben wakker om 6 uur. Als ik uitslaap, slaap ik tot 7 uur. Dat is een hele verandering, mij kennende!
Ik laat gauw nog wat weten!
Sayama! (Au revoir!)
Abonneren op:
Posts (Atom)
