donderdag 26 februari 2009
Angaja!
Angaja!
Ik begin hier mijn draai echt wel te vinden. Ik geniet van de weg naar school, omdat iedereen mij al begint te kennen en mij vriendelijk lachend begroet. De kinderen, die laaiend enthousiast zijn dat ik enkele woorden Mafa kan spreken, begroeten mij in het Mafa. Toen ik vandaag naar huis terugkeerde, stonden 3 mensen langs de weg. De ene had een gitaar, met welgeteld twee snaren. Hij kreeg er echt wel muziek uit! De andere twee stonden te dansen en hun lach was aanlokkelijk. Op die manier hebben we langs de weg staan dansen. Wat kan je dag nog beter kleuren dan dat!
Op school begint het ook al beter te lukken. Bij de jongere kinderen heb ik voldoening omdat ze zo enthousiast zijn. Ik heb een prentenboek geïntroduceerd in het tweede leerjaar en ze waren muisstil. Er zaten 90 kinderen in de klas en geen enkel kind gaf een kik. Iedereen luisterde aandachtig. Ik ben heel blij met de ontdekking van de bib. Op die manier kan ik gebruik maken van prentenboeken en daarop verderbouwen. Ook de kinderen vinden het leuk. Als zij blij zijn, ben ik dat ook! Daarom heb ik het ook heel erg moeilijk als ze de kinderen slaan. Dit is hier deel van de opvoeding, maar mijn hart breekt als ik dat zie.
Ook heb ik steentjes ingevoerd om optellingen en aftrekken mee te concretiseren. Het moeilijkste was om het in het Frans uit te leggen. Dat is voor mij voorlopig het moeilijkste. Mij duidelijk verstaanbaar maken in het Frans. Duidelijke opdrachten geven is zo al erg moeilijk, maar in een andere taal is dat nog heel wat moeilijker. Na de tweede les lukte het al heel wat beter!
In het zesde leerjaar (CM2) heb ik een dialoog ingevoerd. Ik heb de kinderen geleerd hoe ze de weg kunnen vragen en hoe ze de weg kunnen uitleggen. Het was moeilijk, maar de kinderen vonden het leuk. Ik begin toch kleine vorderingen te maken. Soms kijken ze mij wel aan alsof ik van een andere planeet kom, maar dat komt omdat ik weer aan het sukkelen ben in het Frans. De interactie begint stilaan op gang te komen. In het begin durfden ze niet veel zeggen omdat ze bang waren om fouten te maken. Ik zeg voortdurend 'probeer maar, fouten maken mag!' Ze beginnen stilaan mijn manier van werken door te hebben.
Dit weekend is Thorsten van Broederlijk Delen langsgekomen bij ons op school, om te zien of er geen problemen zijn. Zowel Monsieur Hakda als wij zijn heel tevreden. Monsieur Hakda over de samenwerking en wij over de gastvrijheid en warmte van de mensen op school en de mensen van het gastgezin. Ik word hier heel goed verzorgd door mijn gastgezin en het klikt ook erg goed! We hebben samen de grote barrage bezocht. Dit is een meer dat Mokolo en omstreken van water voorziet. Daarna zijn we naar Maroua afgereisd. We hebben de artisanale markt ontdekt en zijn ondertussen meesters in het afbieden geworden. Zo gaat het hier, de klant biedt en dan wordt het onderhandelen.
We kunnen nu overal geraken met de bromfietstaxi. Ik geniet telkens weer van zo'n rit. Je kan haast niet geloven wat ze allemaal op zo'n bromfiets vervoeren. Kippen aan het stuur, twee mensen achter de chauffeur en dan nog eens een hele stapel hout achteraan. Ongelooflijk! Of met de fiets op de bromfiets,... Het verkeer is hier gelukkig niet zo gevaarlijk als in Yaounde, maar een chaos is het wel.
's Avonds zijn we gaan dansen in een plaatselijk cafeetje. Dat is echt grappig om te zien. Maar de vermoeidheid sloeg snel toe, dus erg laat hebben het niet gemaakt. We hebben kennis gemaakt met Mauritsio, een coöperant van Broederlijk Delen, en zijn vrouw, opnieuw heel lieve, vriendelijke mensen. De dag erna hebben we heerlijk gegeten (geloof het of niet: frietjes met biefstuk) in port mayo, een hotel dat duidelijk de verzamelplaats is voor blanken. Ik heb heerlijk gegeten! Niet dat ik in mijn gastgezin geen lekker eten krijg! Ik mag zeker niet klagen!!!
De terugreis naar Mokolo is ook altijd een hele beleving. In de bus kan altijd nog wel iemand bij. Gelukkig zaten we nu niet zo dicht opeen als de vorige keer, want de laatste rit was vrij pijnlijk! Alles gaat hier goed, ik geniet van de lieve mensen en hun gastvrijheid! Tot gauw! xxx
Ik begin hier mijn draai echt wel te vinden. Ik geniet van de weg naar school, omdat iedereen mij al begint te kennen en mij vriendelijk lachend begroet. De kinderen, die laaiend enthousiast zijn dat ik enkele woorden Mafa kan spreken, begroeten mij in het Mafa. Toen ik vandaag naar huis terugkeerde, stonden 3 mensen langs de weg. De ene had een gitaar, met welgeteld twee snaren. Hij kreeg er echt wel muziek uit! De andere twee stonden te dansen en hun lach was aanlokkelijk. Op die manier hebben we langs de weg staan dansen. Wat kan je dag nog beter kleuren dan dat!
Op school begint het ook al beter te lukken. Bij de jongere kinderen heb ik voldoening omdat ze zo enthousiast zijn. Ik heb een prentenboek geïntroduceerd in het tweede leerjaar en ze waren muisstil. Er zaten 90 kinderen in de klas en geen enkel kind gaf een kik. Iedereen luisterde aandachtig. Ik ben heel blij met de ontdekking van de bib. Op die manier kan ik gebruik maken van prentenboeken en daarop verderbouwen. Ook de kinderen vinden het leuk. Als zij blij zijn, ben ik dat ook! Daarom heb ik het ook heel erg moeilijk als ze de kinderen slaan. Dit is hier deel van de opvoeding, maar mijn hart breekt als ik dat zie.
Ook heb ik steentjes ingevoerd om optellingen en aftrekken mee te concretiseren. Het moeilijkste was om het in het Frans uit te leggen. Dat is voor mij voorlopig het moeilijkste. Mij duidelijk verstaanbaar maken in het Frans. Duidelijke opdrachten geven is zo al erg moeilijk, maar in een andere taal is dat nog heel wat moeilijker. Na de tweede les lukte het al heel wat beter!
In het zesde leerjaar (CM2) heb ik een dialoog ingevoerd. Ik heb de kinderen geleerd hoe ze de weg kunnen vragen en hoe ze de weg kunnen uitleggen. Het was moeilijk, maar de kinderen vonden het leuk. Ik begin toch kleine vorderingen te maken. Soms kijken ze mij wel aan alsof ik van een andere planeet kom, maar dat komt omdat ik weer aan het sukkelen ben in het Frans. De interactie begint stilaan op gang te komen. In het begin durfden ze niet veel zeggen omdat ze bang waren om fouten te maken. Ik zeg voortdurend 'probeer maar, fouten maken mag!' Ze beginnen stilaan mijn manier van werken door te hebben.
Dit weekend is Thorsten van Broederlijk Delen langsgekomen bij ons op school, om te zien of er geen problemen zijn. Zowel Monsieur Hakda als wij zijn heel tevreden. Monsieur Hakda over de samenwerking en wij over de gastvrijheid en warmte van de mensen op school en de mensen van het gastgezin. Ik word hier heel goed verzorgd door mijn gastgezin en het klikt ook erg goed! We hebben samen de grote barrage bezocht. Dit is een meer dat Mokolo en omstreken van water voorziet. Daarna zijn we naar Maroua afgereisd. We hebben de artisanale markt ontdekt en zijn ondertussen meesters in het afbieden geworden. Zo gaat het hier, de klant biedt en dan wordt het onderhandelen.
We kunnen nu overal geraken met de bromfietstaxi. Ik geniet telkens weer van zo'n rit. Je kan haast niet geloven wat ze allemaal op zo'n bromfiets vervoeren. Kippen aan het stuur, twee mensen achter de chauffeur en dan nog eens een hele stapel hout achteraan. Ongelooflijk! Of met de fiets op de bromfiets,... Het verkeer is hier gelukkig niet zo gevaarlijk als in Yaounde, maar een chaos is het wel.
's Avonds zijn we gaan dansen in een plaatselijk cafeetje. Dat is echt grappig om te zien. Maar de vermoeidheid sloeg snel toe, dus erg laat hebben het niet gemaakt. We hebben kennis gemaakt met Mauritsio, een coöperant van Broederlijk Delen, en zijn vrouw, opnieuw heel lieve, vriendelijke mensen. De dag erna hebben we heerlijk gegeten (geloof het of niet: frietjes met biefstuk) in port mayo, een hotel dat duidelijk de verzamelplaats is voor blanken. Ik heb heerlijk gegeten! Niet dat ik in mijn gastgezin geen lekker eten krijg! Ik mag zeker niet klagen!!!
De terugreis naar Mokolo is ook altijd een hele beleving. In de bus kan altijd nog wel iemand bij. Gelukkig zaten we nu niet zo dicht opeen als de vorige keer, want de laatste rit was vrij pijnlijk! Alles gaat hier goed, ik geniet van de lieve mensen en hun gastvrijheid! Tot gauw! xxx
zondag 22 februari 2009
dinsdag 17 februari 2009
warm warmer warmst
Hallo iedereen,
Het begint hier al goed warm te worden. Als we nu al puffen, lachen ze met ons, want ik maart belooft het NOG warmer te worden. Tot 45 graden in de schaduw. Ik zit hier nu al in schuim en ik zweet als ik iets doe.
Het feest van de jeugd, was ook lekker warm. We hebben gedefileerd in pagne en met een Afrikaans kapsel. De foto's worden er via via op geplaatst want hier lukt dat echt niet goed, wegens de slechte internetverbinding. Onze school is met de eerste prijs gaan lopen voor de defilé en als we het mogen geloven zou dat zijn omdat er twee blanken mee defileerden. Van horen zeggen, hadden velen enkel oog voor ons.
We hebben ook al enkele lesjes gegeven. Dit verloopt nu nog vrij stroef. Vooral omdat de leerstof te moeilijk is. We geven Engels in de derde graad, Frans in de tweede graad en wiskunde in de eerste graad. Dit was niet het plan, maar alle leerkrachten willen bijleren. Daardoor moeten we in alle klassen eens langsgaan. Alle leerkrachten hier zijn erg gemotiveerd en willen graag nieuwe werkwijzen zien. Dit is erg positief. Het moeilijke is, dat ze gebonden zijn aan een leerplan en dat de leerplannen elkaar niet zo goed opvolgen. Er wordt ook heel abstract gewerkt en de leerstof wordt vooral ingedrild zonder aan begripsvorming te doen. Maar we merken nu al dat sommige werkwijzen al worden overgenomen. Dit geeft ons nieuwe moed om verder te gaan.
We hebben enkele voorstellen gedaan om muzisch te werken met de kinderen met een handicap en om een muzische dag voor hen te organiseren, enz. Alles wat we voorstellen wordt met dank aangenomen. Ze zijn altijd vriendelijk, maken nergens een probleem van, en zijn echt bereid om bij te leren.
Je moet hier wel veel geduld hebben en je mag geen grote verwachtingen hebben. Anders volgen er veel ontgoochelingen. De ene wat groter dan de andere.
Maar als ik eens een slechte dag heb, maken de vriendelijke mensen het hier weer goed. Vooral de lach van een kind hier in Afrika maakt veel goed. Ze staan ons enthousiast toe te wuiven als we naar school vertrekken.
Hopelijk tot gauw,
ANNALICE
Het begint hier al goed warm te worden. Als we nu al puffen, lachen ze met ons, want ik maart belooft het NOG warmer te worden. Tot 45 graden in de schaduw. Ik zit hier nu al in schuim en ik zweet als ik iets doe.
Het feest van de jeugd, was ook lekker warm. We hebben gedefileerd in pagne en met een Afrikaans kapsel. De foto's worden er via via op geplaatst want hier lukt dat echt niet goed, wegens de slechte internetverbinding. Onze school is met de eerste prijs gaan lopen voor de defilé en als we het mogen geloven zou dat zijn omdat er twee blanken mee defileerden. Van horen zeggen, hadden velen enkel oog voor ons.
We hebben ook al enkele lesjes gegeven. Dit verloopt nu nog vrij stroef. Vooral omdat de leerstof te moeilijk is. We geven Engels in de derde graad, Frans in de tweede graad en wiskunde in de eerste graad. Dit was niet het plan, maar alle leerkrachten willen bijleren. Daardoor moeten we in alle klassen eens langsgaan. Alle leerkrachten hier zijn erg gemotiveerd en willen graag nieuwe werkwijzen zien. Dit is erg positief. Het moeilijke is, dat ze gebonden zijn aan een leerplan en dat de leerplannen elkaar niet zo goed opvolgen. Er wordt ook heel abstract gewerkt en de leerstof wordt vooral ingedrild zonder aan begripsvorming te doen. Maar we merken nu al dat sommige werkwijzen al worden overgenomen. Dit geeft ons nieuwe moed om verder te gaan.
We hebben enkele voorstellen gedaan om muzisch te werken met de kinderen met een handicap en om een muzische dag voor hen te organiseren, enz. Alles wat we voorstellen wordt met dank aangenomen. Ze zijn altijd vriendelijk, maken nergens een probleem van, en zijn echt bereid om bij te leren.
Je moet hier wel veel geduld hebben en je mag geen grote verwachtingen hebben. Anders volgen er veel ontgoochelingen. De ene wat groter dan de andere.
Maar als ik eens een slechte dag heb, maken de vriendelijke mensen het hier weer goed. Vooral de lach van een kind hier in Afrika maakt veel goed. Ze staan ons enthousiast toe te wuiven als we naar school vertrekken.
Hopelijk tot gauw,
ANNALICE
zaterdag 14 februari 2009
zondag 8 februari 2009
Eindelijk internet
Dag iedereen,
Eindelijk zijn we er in geslaagd om internet te vinden. Het is wel niet zo snel, maar ja het werkt. De foto's zullen voor een andere keer zijn, vandaag willen ze niet uploaden.
Ik zit in een gastgezin en ik word heel goed verzorgd. De mensen doen hier hun uiterste best zodat ik mij hier goed kan voelen. Ik heb een tafel met 4 stoelen en zelf zitten ze op de grond.
Alle mensen in Mokolo zijn heel vriendelijk, bezorgd en behulpzaam. Het eten is een grote aanpassing maar de warmte van de mensen zorgt ervoor dat ik mij hier heel goed voel.
Nele en ik zitten apart in een gastgezin, Nina en Femke zitten samen. Ik heb een kraan waar water uit komt in huis, Nina en Femke moeten naar de waterput om water, 10 min verder van hun huis. Ik heb hier wel al de schrik van mijn leven opgedaan. Er zat echt een reuzenspin in mijn bed, aan de binnenkant van mijn muskietennet. Mijn gastgezin lachte zich te pletter toen ze mijn reactie zagen. En toen ik mijn schoenen onder mijn bankje zette, sloeg de schrik opnieuw toe, want een evengrote kanjer zat daar op de muur, maar dankzij mijn familie is mijn kamer nu spinvrij (hoop ik)
Ik ben al enkele dagen gaan observeren in de school. Maar ik heb nog niet zo veel lessen gezien omdat ze volop bezig zijn met de voorbereidingen voor 'la fête de la jeunesse'. Woensdag is er défilé. Wij moeten allemaal mee marcheren in traditionele kledij en met een traditioneel kapsel. We kijken er al naar uit! Ik heb wel al gezien dat mensen hier heel hard hun best doen. Ze willen heel graag vooruit. Ze behandelen ons hier al het ware als goden. Monsieur Hakda, onze directeur zei telkens in de klas waar hij ons voorstelde (we hebben de hele school al gezien en alle klassen bezocht) dat wij hun grote kans zijn en dat ze die met hun beide handen moeten grijpen. Ik hoop dat we aan hun verwachtingen zullen voldoen!!!
Ze werken hier heel abstract en drammen de leerstof vooral in. De kinderen leren de formule voor de oppervlakte van een cirkel gewoon van buiten, zonder dat ze begrijpen hoe dat komt of waar die vandaag komt. Ik zal proberen om hieraan te werken.
Hun lessen worden wel opgebouwd volgens een stappenplan, ze hebben een leerplan, een leerlingenvolgsysteem, een evaluatie iedere vrijdag om werkwijzen bij te schaven... In theorie is het heel mooi, maar niet overal wordt het even goed toegepast.
We kunnen ons hier vlot verplaatsen met brommertaxi's. Dit zijn gele bromfietsen die je overal naartoe brengen. De hete lucht waait dan in je gezicht, maar het is zalig en hilarisch. OOk met bus kan je hier vlot reizen, maar je moet geduld hebben. er moeten eerst voldoende reizigers zijn. Dat kan lang duren, maar niemand klaagt, iedereen wacht geduldig. Ook kan er altijd nog iemand bij. Zo zaten we met 25 in een bus voor 15 mensen. (ongeveer) Toen we naar Maroua gingen, zaten we geplet in een bus achteraan. Het was onmogelijk om uit te stappen. Nina moest echter heeel erg dringend naar het toilet. Aangezien de rit 1 uur duurt, kon ze dit niet langer inhouden en moest ze, toen er nog enkele mensen instapten in de overvolle bus, door het raampje naar buiten springen en haar behoefte doen in het zicht van alle mensen die op de bus zaten. Iedereen vond dit hilarisch!!! Zo zie je hoe hilarisch alles hier is.
We hebben ondertussen ook geleerd dat Bili bili het plaatselijk bier van hier, diarree veroorzaakt, ookal drink je maar enkele slokken. Maar ondertussen gaat alles weer goed!
Ik doe hier heel veel mooie ervaringen op. Ik kijk er echt naar uit om aan de slag te gaan. Ze zien het project rond brede school zeker zitten en het zal iets worden rond afvalpreventie en gezondheid.
Ik laat snel nog iets van me horen,
Ik mis jullie wel een beetje, maar ik amuseer me hier ook! dankzij de goede zorgen van de lieve, behulpzame en warme mensen.
Ik zal even mijn nieuw gsmnummer geven voor de mensen die graag een berichtje willen sturen: 00237 77 88 18 54
Dikke kus en knuffel;
Mademoiselle Analisse, xxxx
Eindelijk zijn we er in geslaagd om internet te vinden. Het is wel niet zo snel, maar ja het werkt. De foto's zullen voor een andere keer zijn, vandaag willen ze niet uploaden.
Ik zit in een gastgezin en ik word heel goed verzorgd. De mensen doen hier hun uiterste best zodat ik mij hier goed kan voelen. Ik heb een tafel met 4 stoelen en zelf zitten ze op de grond.
Alle mensen in Mokolo zijn heel vriendelijk, bezorgd en behulpzaam. Het eten is een grote aanpassing maar de warmte van de mensen zorgt ervoor dat ik mij hier heel goed voel.
Nele en ik zitten apart in een gastgezin, Nina en Femke zitten samen. Ik heb een kraan waar water uit komt in huis, Nina en Femke moeten naar de waterput om water, 10 min verder van hun huis. Ik heb hier wel al de schrik van mijn leven opgedaan. Er zat echt een reuzenspin in mijn bed, aan de binnenkant van mijn muskietennet. Mijn gastgezin lachte zich te pletter toen ze mijn reactie zagen. En toen ik mijn schoenen onder mijn bankje zette, sloeg de schrik opnieuw toe, want een evengrote kanjer zat daar op de muur, maar dankzij mijn familie is mijn kamer nu spinvrij (hoop ik)
Ik ben al enkele dagen gaan observeren in de school. Maar ik heb nog niet zo veel lessen gezien omdat ze volop bezig zijn met de voorbereidingen voor 'la fête de la jeunesse'. Woensdag is er défilé. Wij moeten allemaal mee marcheren in traditionele kledij en met een traditioneel kapsel. We kijken er al naar uit! Ik heb wel al gezien dat mensen hier heel hard hun best doen. Ze willen heel graag vooruit. Ze behandelen ons hier al het ware als goden. Monsieur Hakda, onze directeur zei telkens in de klas waar hij ons voorstelde (we hebben de hele school al gezien en alle klassen bezocht) dat wij hun grote kans zijn en dat ze die met hun beide handen moeten grijpen. Ik hoop dat we aan hun verwachtingen zullen voldoen!!!
Ze werken hier heel abstract en drammen de leerstof vooral in. De kinderen leren de formule voor de oppervlakte van een cirkel gewoon van buiten, zonder dat ze begrijpen hoe dat komt of waar die vandaag komt. Ik zal proberen om hieraan te werken.
Hun lessen worden wel opgebouwd volgens een stappenplan, ze hebben een leerplan, een leerlingenvolgsysteem, een evaluatie iedere vrijdag om werkwijzen bij te schaven... In theorie is het heel mooi, maar niet overal wordt het even goed toegepast.
We kunnen ons hier vlot verplaatsen met brommertaxi's. Dit zijn gele bromfietsen die je overal naartoe brengen. De hete lucht waait dan in je gezicht, maar het is zalig en hilarisch. OOk met bus kan je hier vlot reizen, maar je moet geduld hebben. er moeten eerst voldoende reizigers zijn. Dat kan lang duren, maar niemand klaagt, iedereen wacht geduldig. Ook kan er altijd nog iemand bij. Zo zaten we met 25 in een bus voor 15 mensen. (ongeveer) Toen we naar Maroua gingen, zaten we geplet in een bus achteraan. Het was onmogelijk om uit te stappen. Nina moest echter heeel erg dringend naar het toilet. Aangezien de rit 1 uur duurt, kon ze dit niet langer inhouden en moest ze, toen er nog enkele mensen instapten in de overvolle bus, door het raampje naar buiten springen en haar behoefte doen in het zicht van alle mensen die op de bus zaten. Iedereen vond dit hilarisch!!! Zo zie je hoe hilarisch alles hier is.
We hebben ondertussen ook geleerd dat Bili bili het plaatselijk bier van hier, diarree veroorzaakt, ookal drink je maar enkele slokken. Maar ondertussen gaat alles weer goed!
Ik doe hier heel veel mooie ervaringen op. Ik kijk er echt naar uit om aan de slag te gaan. Ze zien het project rond brede school zeker zitten en het zal iets worden rond afvalpreventie en gezondheid.
Ik laat snel nog iets van me horen,
Ik mis jullie wel een beetje, maar ik amuseer me hier ook! dankzij de goede zorgen van de lieve, behulpzame en warme mensen.
Ik zal even mijn nieuw gsmnummer geven voor de mensen die graag een berichtje willen sturen: 00237 77 88 18 54
Dikke kus en knuffel;
Mademoiselle Analisse, xxxx
maandag 2 februari 2009
Het eerste teken van leven
Dag iedereen,
De eerste nacht in Kameroen is al achter de rug. Na 13 uur onderweg te zijn (en daarvoor 5 uur gewacht in Charles de Gaulle) zijn we aangekomen in Kameroen.
Thorsten van Broederlijk Delen stond ons op te wachten aan de luchthaven. We worden hier heel gastvrij ontvangen. Vandaag of morgen gaan we naar het consulaat om ons in te schrijven en woensdag vertrekken we om 9 uur naar het veel warmere (van horen zeggen) Maroua. Hier is het momenteel ongeveer 30 graden. In Mokolo mogen we ons verwachten aan 45 graden. Dat wordt zweten!
Ik laat zo snel mogelijk weer iets van mij horen en zorg dan ook voor enkele foto's!
Liefs,
Annelies
De eerste nacht in Kameroen is al achter de rug. Na 13 uur onderweg te zijn (en daarvoor 5 uur gewacht in Charles de Gaulle) zijn we aangekomen in Kameroen.
Thorsten van Broederlijk Delen stond ons op te wachten aan de luchthaven. We worden hier heel gastvrij ontvangen. Vandaag of morgen gaan we naar het consulaat om ons in te schrijven en woensdag vertrekken we om 9 uur naar het veel warmere (van horen zeggen) Maroua. Hier is het momenteel ongeveer 30 graden. In Mokolo mogen we ons verwachten aan 45 graden. Dat wordt zweten!
Ik laat zo snel mogelijk weer iets van mij horen en zorg dan ook voor enkele foto's!
Liefs,
Annelies
Abonneren op:
Posts (Atom)
